LEGIT NA STARLET

Lumipat na po ako ng bagong blog address:

Follow me on...

https://legitnastarlet.blogspot.com/

Thanks!

THE BOY WHO COULD FLY

May napanood akong 80's drama film (hindi ko kasi madistinguished kung romantic fantasy ba siya o family/friendship movie, kaya drama na lang) na sobra kong nagustuhan. Nasurpresa ako ng 1986 American film na 'to. Not so popular film siya noong 1980s. Hindi siya kasing-well known ng Date With An Angel, NeverEnding Story, Mac & Me or ng Sixteen Candles. Narinig niyo na ba itong THE BOY WHO COULD FLY?

Kasi ako, lately ko lang siya nadiscover nang ipost siya ng isang member ng 80s Kids Group na pina-follow ko. E sa tulad kong laman ng Video Shops noong 80s to 90s, ngayon ko lang siya narinig. So it caught my interest and downloaded it ura-urada sa torrent.

Kuwento ito ng mag-iina na lumipat ng bagong bahay matapos mamatayan ng ama. Naging kapitbahay nila ang isang autistic teenage boy na naniniwalang siya diumano e nakakalilipad. Ano ang common denominator sa dalagang anak ng bagong lipat at ng autistic boy? Pareho silang namatayan ng magulang. Ang parents ni boy, sa plane crash. Si dalaga, dahil sa suicide.

Naging magkaibigan sila. At di nila namamalayan na nagkakatulungan sila maka-cope-up sa lungkot ng pagkamatay ng kani-kanilang mga magulang.

Paano kung magkadevelopan sila? Autistic na lalaki magugustuhan ba ng isang magandang babae?

And totoo ba ang ilusyon ni boy na nakakalipad siya?

Siyempre, 'yan ang tanong na sasagutin ng pelikula at hindi ng spoiler-free kong hanash.

Tulad ng nabanggit ko kanina, hindi ko mawari kung saan ko ika-categorize 'yung movie. Romantic fantasy ba, family or friendship movie? Nandun kasi ang lahat ng elements na 'yan sa pelikula. Matagumpay na nagblend. Walang sapawang naganap. Tamang-tamang timpla.

Siguro kaya din ito hindi gaanong pumatok noong 80s, ang dating sa audience e kinulang sa maraming aspeto 'yung movie. Hindi tumodo sa fantasy, hindi rin tumodo sa drama. Lalung-lalo pa at hindi rin tumodo sa romance. Timplado ba.  

Yun kaya ang 'magic' ng pelikula. Yung pagiging simple nito. Payak na storyline, not-so-known actors (except for Bonnie Bedella, ang favorite leading lady ng mga hollywood action stars noong late 80s to early 90s) at hindi sumikat na theme song (ever heard of the song Walkin' On Air by Stephen Bishop? Malamang, never pa. First time ko rin 'yung narinig e).

Sa tulad kong hindi dumadaan ang isang araw na hindi nakakanood ng isang pelikula ('yung kating-kating makakita ng moving images sa screen), nakalma ang mind ko after watching this film. Kung naghahanap ka ng pelikulang hahatak sa'yo sa gravity at baka masyado ka nang nao-overwhelmed sa pinanonood mo sa ouetr sapce, watch this. Perfect film ito na pambarag sa pagkalunod mo sa blockbuster/disaster movies, indies, foreign or mindfuck films. Para kang nakalaklak ng anti-depressant pill at makakalma ang pagiging hyper mo sa pagiging movie addict kapag napanood mo 'to.

Naibalik niya ako sa pagkabata. Yung feels na first time kong nakanood ng fantasy,  teenage romance, childhood movie  or ng magandang family drama. Nostalgia. 80s na 80s feels! Simpleng story, pero na-appreciate ko siya nang bongga! Kung napaangat ang puwet mo nang makita mong lumipad si Superman o ang bisikleta lulan si ET noong 1980s, may ganun ding moment in time kang mapapala dito. Promise!

May 'magic' ang pelikula!

Malinaw pa sa tiles ng lababo ng CR niyong naitawid ang lesson ng movie sa ending: "Anything is possible if you really try."

Nakaka-uplift ng spirit, 'di ba?!                                                                            

VERDICT:

Perfect na sana e kaso apat at kalahating banga lang kasi hindi pa rin naibabalik ng bakla sa Tulfo 'yung tam_d ng boylet.    

OCEAN'S 8

Just got home from watching OCEAN'S 8.

Ayun, sa ending, namatay silang lahat, including Sandra Bullock. Huhuhu.

How's that for panimula?

Siyempre, joke lang 'yun. Spoiler-free 'tong hanash ko about the film.

Kuwento ito ng ex-con na bumuo ng all-female group para pagnakawan ang MET Gala Event sa New York.

Kung paano siya nag-recruit ng makakasama, pinlano, inorganisa at in-execute ang pagnanakaw kasama ng kanyang long-time beshie, 'yun ang buong pelikula.

Heist movie.

Female version ng Ocean's Eleven. Kung disappointing ang female version ng Ghostbusters, ito, hindi.

Entertaining siya. Hindi siya nakakaantok. Hindi ka rin maliligaw sa kuwento. Kahit na magpa-manecure ka sa sinehan habang nag-wa-watch nito, masusundan mo ang istorya. Kasi hindi masalimuot ang storyline. Walang buhol-buhol na subplots. O mga complex or multi-layered characters. O mga pa-easter egg emyas. Hindi ito gawa ni Christopher Nolan or Guillermo del Toro. Relax.

Nope, hindi ito pang-thinking audience. Hindi rin ito popcorn movie lang. Nasa borderline ito ng dalawa. Borderline?!? (Sabeh ni Madonna?)

Hayahay lang ang panonood.

Treat dito ang mapanood sa iisang eksena sina Sandra Bullock, Cate Blanchett, Anne Hathaway, Helena Bonham Carter at Rihanna. Ikatutuwa mo ang makita silang lima sa iisang frame. Dun pa lang e sulit na ang binayad mo. Pukpukan ng mga Oscar Best Actresses at isang Grammy winner!

Na hinaluan ng mga starlets. Da who sina Mindy Kaling, Sarah Paulson at si AWKWAFINA??? Parang namesung ng agogo dancer sa Sawali.

Matutuwa ang mga kababaihan sa movie sa kadahilanang feeling empowered sila sa characterization na hindi lang mga kalalakihan ang mahusay sa pagnanakaw kundi kaya rin ng mga bad-ass bitches like them., Ganun din ang sangkabaklaan, lalung-lalo na 'yung mga Rihanna Navy, mapapapalakpak ka sa isang eksena ng idolo mo dito! Pinatunayan niyang siya talaga ang reyna ng MET Gala Event! Magandang desisyon 'yung isinama siya sa casting. Pinalakpakan ng mane ko 'yun.

That's the only reason kaya ko ito pinanood. Because of Rihanna. Gusto ko siya at 'yung music niya.

Hindi ito para sa mga lalaki. Kasi matatabangan o malalabnawan sila sa pelikula. Wala man lang sumabog dito kahit isang gasulito. Hindi siya action-packed. Hindi siya mala-James Bond or Mission Impossible sa mga pasavog! Walang karahasan o kangkangang naganap. Pag sinama mo ang isang lalaki to watch this, para mo na rin siyang sinama sa panonood ng chick flick na mala-Sex & The City na may nakawang ganap. Ganyan.

Kung susumahin ko sa isang salita ang take ko sa heist movie na ito: Satisfying.

VERDICT: Tatlo't kalahating banga at ang 250 pesos kong binayad sa Grab Car pauwi kahit isang split lang naman ang layo ng sinehan sa place ko nang dahil sa punyetang ulan na 'yan.

MUTE WITNESS

Kani-kanina lang, napag-usapan namin ng kaibigan kong Movie Reviewer ang mga recent decent horror movies na napanood namin.

Bigla ko lang naalala 'tong 1995 Russian movie na 'to na napanood ko sa VHS noong high school pa ako.

MUTE WITNESS

Under-appreciated ito e.

I remember, while watching it, napapa-padyak at napapa-angat ang puwet ko sa upuan sa sobrang suspense.

Kuwento ito ng isang piping make-up artist na nakulong sa studio kung saan sinu-shoot ang horror movie nila sa Russia. Sa loob, naka-witness siya ng patayan. Kung paano siya naka-escape doon, 'yun ang buong pelikula.

Paano makakahingi ng saklolo ang isang pipi?

Ang bongga ng simpleng plot, 'di ba? Wait ka lang kung paano inexecute ng direktor ang mga eksena. Matatapyas ang panga mo sa kasisigaw sa sobrang suspense.

Di ko pa alam ang term noon na Hitchcockian. Pero para siyang patterned sa camera techniques ng mga pelikula ni Alfred Hitchcock. Humi-Hitchcockian! There, i said it.

Mukha siyang low-budgeted movie kasi bukod sa hindi kilala ang mga artista, chinecked ko sa IMDB now, hindi siya produced ng mainstream studios. At galing siya sa Russia.

Pero just the same, para siyang gawa ng de-kalibreng horror director at nagawaran ng big budget.

Kakapitan mo dito ang piping bida. Rereglahin ka sa pagtakas niya mula sa killer!

Polished ang directing, production design at par excellence ang cinematography. Lalung-lalo na ng editing.

Download it sa torrents or you can watch it sa Youtube (nakita ko, uploaded siya dun). Ewan ko nga lang kung may English subtitles siya kasi Russian/English-language ang movie.

Kaya if you're into slasher flicks, highly recommended ko ito for you.

Nasa Top 3 ko siya ng pelikulang nagpasigaw sa akin. Second sa PSYCHO, followed by BREAKDOWN starring Kurt Russel.

VERDICT: Limang banga para sa low-budget movie na mas maganda pa sa Huwag Mong Bubuhayin Ang Bangkay ng Seiko Films.

THE KISSING BOOTH

Itong THE KISSING BOOTH ay makapal ang mukhang nanghiram ng elements sa mga successful romantic teen movies like CLUELESS at MEAN GIRLS.

Pero hindi siya ganun kaganda. Nagpumilit siyang pumantay sa mga iyon pero hindi niya na-achieved.

Hindi mo siya nanaising ulitin tulad ng mga pelikulang nabanggit ko. Forgettable siya.

Kuwento ito ng magbestfriend na isang lalaki at babae na may mga rules na sinusunod sa kanilang friendship. At isa sa mga rules na 'yun e "Never Makikipagrelasyon Sa Kapamilya/Kadugo Ng Bawat Isa". Ngunit paano kung ma-inlove si Girl sa kapatid ni Boy Bestie at magkaroon ng relasyon dito? Paano niya ito ililihim sa bestfriend niya? Paano kung malaman din ito nito kalaunan?

"Friendship or lovelife?" Ang mas gasgas pa sa kawaling sunog na subplot ng mga romantic themed movies.

Ganun kababaw. Kingkingan. Parang episode ng Flames sa ABS-CBN noon or istorya sa Wattpad.

Walang bagahe.

Kung matanda ka na at napagdaanan mo na ang mga pelikulang CLUELESS, MEAN GIRLS, SOME KIND OF WONDERFUL at PRETTY IN PINK, wala kang mapupulot ditong bago. Wala itong pinresent na bago. Nandyan pa rin ang walang kasawa-sawang mean girls at Prom scene!

Pang-high school ito.

Nakakabata? Nope. Nakakatanga. Hindi na 'to para sa'yo. I'm sure upgraded ka na.

Havey na havey 'to sa mga kikay millennials or high school.

I'm sure, kikiligin sila ng bongga kahit na ang OA sa kababawan 'yung kuwento. Kaartehan ng isang high school girl na ang tanging hangad sa buhay e mahalikan o madevirginized. Na hinaluan ng konting subplot about friendship. Ganyan.

Kapikon, di ba? Ang sarap itakin 'yung dede ng lead actress at ilagay sa garapon. Tapos tatadtarin ko ng pinung-pino saka ko gagawing bopis.

Pero ma-appreciate 'to ng mga nasa high school at Wattpad fans. Or ng mga hindi pa rin nakaka-moved on kina Jolina at Marvin.

Tulad ko noon, super havey sa akin ang CASPER THE MOVIE. Yung naiihi ako sa kilig sa eksenang sinasayaw ni Casper si manoong Cristina Ricci. Paanong hindi? E high school lang ako noon nang panoorin ko 'yun sa sinehan. Virgin na virgin pa ako noon. Super babaw pero 'yun ang first time kong kiligin sa panonood ng pelikula. Kaya din hindi ko makalimutan si Devon Sawa.

Kung ano man ang pinaka-nagustuhan ko sa movie, ito ay ang leading man dito na maiko-consider kong "Hottest leading man ng teen movie of this generation". Pagkasarap-sarap. Parang si Tom Cruise noong Top Gun era. Ulam. Magwa-water-water ka sa kapogian!

Nabasa ko rin online na naging mag-on ang dalawang lead ng movie sa totoong buhay. Nagka-developan silang dalawa while doing the film.

As if may care ang tao sa lovelife ng dalawang starlet na ito.

VERDICT:

Dalawang banga at isang pasador sa kare-regla lang na dalagita na makaka-appreciate nito.

SID & AYA

Kahapon, pinanood namin ng mga kapwa ko starlets ang SID & AYA. Nirekomenda kasi ito sa akin ng co-writer ko sa Maynila. E, sa aming kasalukuyang tatlong writers ng Maynila, siya (sa tingin ko) ang pinakamagaling sa pagsusulat ng Rom-Com so mataas ang kumpiyansa kong kapag sinabi niyang maganda ang isang romantic  movie, maganda talaga. 

Nakumbinse tuloy akong effortan at dayuin sa sinehan.

Sinabay ko na lang sa araw ng “catching-up with my long lost friends” movement ko ‘yung movie. Paminsan-minsan ko ‘tong ginagawa at kahapon ang araw nun gawa ng isa sa mga long lost friends ko e nanggaling pa ng Ilocos Norte at nandito lang sa Manila for a short vacation. Plus kasama pa niya ang dalawa niyang chikiting na inaanak ko pang pareho.

Ito na… (Spoiler Alert)                                                           

Dalawang beses akong nakatulog sa sinehan.

Valid reason ba ang puyat? Kasi tatlong oras lang ang tulog ko nung gabi bago kahapon. Tapos  medyo na-haggard pa ako sa pag-aasikaso ng mga guest (as if naman pag-aari namin ang venue kung saan ginanap ang mini-reunion with my friends).

Or talagang hindi lang ako na-hooked sa lead character dito na isang lalaking broker na feeling empty?

Ginigising na lang ako ng friend ko sa sinehan at may hanash na “Bakit ka natutulog, Joyce? Akala ko ba sabi ng katrabaho mo, maganda ito?”.

So pinilit kong gisingin ang diwa ko.

Until, ‘yun na nga, nakatulog ulit ako!

Nang magising ako, patapos na.

Here’s my take: Di ko siya gaanong bet.

Well, it’s a pretty decent romantic movie. Medyo slow-burn or passive lang ‘yung kuwento. Yung walang gaanong dramatic highlights, ‘yung hindi ka matutulig sa kaganapan. Yung tipong sumugod ka sa squatters area pero walang sumampal o humablot sa‘yo. Walang altercation. Ganun.

Di ko rin naman naramdaman ang magic. Walang fairy na nagwisik ng glitters sa ending!

Kasi sa LA LA LAND noon, naalala ko, nakatulog din ako sa loob ng sinehan. Pero punyeta naman ‘yung ending nun, halimaw. Bumawi sa ‘what if ganito ang nangyari’ montage. Gabalde ang iniyak ko dun sa sinehan. Hagulgol talaga.

Pero dito sa SID & AYA,  kulang na lang sabihin kong na-bored ako.

Medyo hype ‘yung nagsasabing pasabog ‘yung ending kasi kung iku-compare ‘yun sa twist ng KITA KITA, walang-wala ‘yun. Napaka-simpleng lusis lang ‘yun. Isdang fountain na hindi sumabog.

At parang hindi naman nila nabigyan ng justice ‘yung tagline na “ Not A Love Story” kasi love story pa rin naman siya. Medyo sad nga lang. Mas akma sana ang tagline ditong “Not A Typical Love Story”.

                                                                                                                                           

After NOT ME LOVE YOU and SID & AYA, sa tingin ko, ito ang nagiging molda ng Viva Films: kakaibang love story na pa-deep.

At least, lumalayo sila sa putahe ng STAR CINEMA kasi, aminin natin, pinag-Reynahan na nila ‘yung ganitong  formulaic romantic movies na kumo-Korean.

Ewan ko ba pero hindi ko talaga nagustuhan ‘yung kuwento. Pero ‘yung pagkakagawa, polished ang technical aspects (design, cinematography, direction).

Siguro kasi, di ko nakita si Anne Curtis sa AYA character na pino-portray niya. Mas si Bela Padilla ang bagay sa role. Yung feisty ang personality. Yung tipong sasama sa isang stranger na mayaman kahit di naman siya prostitute.

Baka magalit naman sa akin ang fans ni Anne Curtis na ka-FB ko. Ganito na lang, bagay din naman kay Anne ‘yung role pero hindi siya ang perfect cast para dito.

Kung nasanay ka’t nagustuhan ang panonood ng Star Cinema movies, slightly madi-disappoint ka dito.

Pero kung gusto mo ng pa-deep na romantic drama, mada-digest mo ito. Ayun ay kung may utak din ang puso mo.

Pinaka-nagustuhan ko dito ‘yung linya ni Dingdong sa bandang ending na “Kahit na hindi kayo nagkatuluyan ng isang tao, ang mahalaga e nakuha mo siya.” Or words to that effect. In English kasi kaya ‘di ko na maalala ‘yung exact words e.

Kung ‘yun ang mensahe ng movie, pasok na pasok sa mga beking may boylet. Hugot na hugot sa mga nabuking nilang eventually e naging karelasyon nila at eventually ulit, iniwanan sila’t pinagpalit sa babae.

Sad lang kasi di kami magkakasundo ng nagrekomenda nito na puring-puri sa pelikula.

Different strokes for different folks. ☹

VERDICT: Dalawa’t kalahating banga at isang nagseselos na Marian Rivera sa love scenes nila Dingdong at Anne.  

CITIZEN JAKE

Walang SO CONNECTED sa SM North. So lumipat ako sa TRINOMA, waley rin. First day, last day sa selected moviehouses?

I ended up watching CITIZEN JAKE instead.

Sulit ang paghihintay sa pagbabalik-pelikula ni Mike De Leon.

Bakulaw! Ang linis ng pelikula.

Drama ito tungkol sa isang journalist/blogger na inabandona noon ng kanilang ina at lumaking hindi sumasang-ayon sa amang Senador (na dating kaibigan ni Marcos) at ng kapatid niyang Congressman (na may selos sa kanya).

Basically, kuwento siya ng isang dysfunctional political family at mas pinatindi ang tensyon ng murder-mystery subplot.

Kung paano naka-apekto ang political views niya sa pagkatao at sa relasyon niya sa  nobya’t kaibigan. Diyan umikot ang kuwento.  

Nagustuhan ko dito ‘yung konsepto ng ‘paano kung bilang isang pulitiko, ang no. 1 na detractor mo e kapamilya mo?’. Hanggang saan ang immunity niya? Ipagkakait mo ba sa kanya ang kapangyarihang maging ‘untouchable’ sa lipunan?  

Para kang nanood ng DVD commentary ng isang anti-government film kung saan napasadahan ang Martial Law, mga di kaaya-ayang ganap noong Marcos regime at ng kalechehan ng present administration. Para siyang isang political essay na magle-lecture sa’yo ng aftermath ng Marcos years sa isang political family na konektado sa kanila.    

Para siyang poetry in motion na tipong sinulat ng revolutionary poet na si Romulo Sandoval. Punumpuno ng angst.

Napakala-elegante ng pelikula! Mamahalin!

Ang mga characters sa kuwento, nagbabatuhan ng mga pang-intelihenteng dialogue.

Mayaman ito sa insights tungkol sa pulitika, prinsipyo, corruption, family, friendship at relationship.

Nakakasurpresa si Atom Araullo, napakahusay! Kung kakarerin lang niya ang pag-arte (na I’m sure, ito na ang una’t huli niyang pagtanggap ng acting role), maaaari siyang pumalit kay Joel Torre o Tommy Abuel. Kung isa lang akong actor, I would kill for Atom’s role. To-die-for ang role ni Kuya dito!

Ganundin si Max Collins, puwede siyang lumevel kay Iza Calzado sa aktingan. Pag magaling talaga ang director, ang starlet, nagiging aktres.   

Kung taga-production ka, isa itong pelikulang gugustuhin mong maikabit ang pangalan mo. Maipagmamalaki mo na kabilang ka sa produksiyon nito.

Latak man siya ng mga anti-Marcos films noon pero ang tema e hindi naluluma. Ganun pa rin ang mga kagaguhan sa gobyerno, pulitika at lipunan.

Maganda is an understatement. Mas akma ang salitang “makabuluhan” ang pelikulang ito.        

Kung hindi rin lang si Mike De Leon ang nag-helm nito, lalabas na pretentious ang pelikula.

CITIZEN JAKE is not a movie. It’s a film.

This is cinema.

Sana suportahan natin ang ganitong klaseng pinoy film.

Verdict:

Limang banga at isang masigabong palakpakan.

WITH HONORS

Napanood ko na yata ang pinaka-sensible na pelikulang na-encounter ko sa buhay ko...

Isang pelikula na nag-iwan sa akin ng malinaw na depinisyon ng salitang karangalan without being preachy. Idinaan sa ganda ng pagkakasulat ng characters at story.

WITH HONORS

May sense ang bawat characters. 
May sense ang story. 
May sense ang punto at mensahe ng movie. 
Punumpuno ng sense ang pelikula!

Bakit ngayon ko lang ito napanood?

At bakit ayon sa IMDB e hindi man lang ito na-nominate sa Oscars noong 1995?

Bakit hindi rin ito nag-uwi ng kahit na isang award man lang from any award-giving bodies?

Na-snubbed ito!

Nakakainis.

Best Picture material ito e. Napakaganda ng script.

Depiction ito ng tunay na buhay. Kupal. Mabangis. Walang patawad. Unfair. Makatotohanan. Matapat. Tulad ng karakter ni Joe Pesci. Walang pagkukunwari. Direct-to-the-point. Prangka.

Pero may puso at may sense. Parang 'yung pelikula mismo. May puso at may sense.

Malinaw na itinuro ng pelikula ang tunay na kahulugan ng dangal o karangalan.

Naiyak ako sa ganda at tuwa sa panonood nito. Lalong-lalo na nang magplay na ang theme song ng pelikula pag-roll ng end credits, ang I'll Remember ni Madonna. Nakakatindig-balahibo. 90s Nostalgia.

Pinakagusto ko ditong dialogue e 'yung sinabi ni Joe Pesci kay Jeffrey, 'yung kaisa-isang flatmate niya na ayaw sa kanya:

"You know why you hate me so much, Jeffrey? Because i look the way you feel."

Parang 'yan din ang gusto kong sabihin sa mga taong ayaw sa pagkatao ko.

Limang banga at isang split para sa makatuturang pelikulang ito.

KASAL

Next to Claudine Barretto, the actress that I admire the most na hindi nalalayo sa edad ko e si Bea Alonzo.

Simula nang mapanood ko siya sa The Mistress at nagalingan ako sa kanya, pinanood ko lahat ng mga past movies niya. At kapag may palabas siyang pelikula sa sinehan, pinipilahan ko talaga ito sa silverscreen. Kasi, hindi lang siya isang TV star, isa siyang Movie Queen! Siya ‘yung artistang kapag nagmo-moment sa eksena e hindi mo talaga bibitawan at mas prefer mong mapanood sa big screen kasi dun siya nababagay. Kahit nakikita mo siya araw-araw sa teleserye ng Kapamilya  sa telebisyon,  gugustuhin mo pa rin siyang mapanood sa sinehan. Bakit? Kasi alam mong may ibubuga pa siya at may ipapakita pa siyang mas bongga.

Kaya nang makita ko ang trailer nitong KASAL sa sinehan weeks ago, na-excite ako. I know, meron akong mapapanood na bonggang pelikula from Star Cinema.

At hindi nga ako nagkamali.

Here’s my take on Star Cinema’s Kasal…

(SPOILER ALERT)

Kuwento ito ng isang teacher (Bea Alonzo) na nakatakdang ikasal sa isang pulitiko (Paolo Avelino) kasabay nang pagtakbo ng binata bilang Mayor ng Cebu. In order for Paolo to lead the opinion polls, Bea suggested na ipagawa nila ang isang sirang bridge na matagal nang perwisyo sa mga residente doon. May significant past ang bridge kay Bea dahil dito siya unang nakatanggap ng marriage proposal sa ex-boyfriend niya noon (Derek Ramsey). Pumayag ang campaign manager ni Paolo (ang mega starlet na si Cris Villonco) sa suhestiyon ni Bea. Naghanap sila ng engineer na papayag na matapos ang proyekto sa anim na buwan. At ang nakuha nila ay si Derek.

Tanong ng bayan: Matutuloy pa ba ang kasal nina Bea at Paolo gayong nagbabalik si Derek at nakahandang i-win back ang dalaga?

Kung inaakala mong ganun lang ka-simple ang plot, nagkakamali ka. Kasi may mga susulpot na mga interesting characters (tulad ni Ricky Davao sa isang papel na nabigyan niya ng hustisya at ang bitchesang si Kylie Versoza). Oo, hindi na uso si Maricar Reyes. Si Kylie na ang bagong kontrabidang ex/third-party ng Star Cinema.

But wait, there’s more… may pa-twister fries sa character ni Paolo na siguradong ikawiwindang mo. Oo, lulunukin mo ang isang bucket ng popcorn sa pa-revelation ng character niya. (Panoorin mo, baks!)

Bea Alonzo material ito. Perfect siya sa role. (huwag nang ipilit na mas bagay ito kay Barbie Imperial, parang awa mo na). May hustisya! Nag-shine siya sa mga dramatic highlights ng movie. Mapapapalakpak ka sa pagmumura ni Ate sa isang eksena!

May nabasa akong post ng isang movie reviewer dito sa FB kahapon na nagsasabing marami daw gustong puntahan ang kuwento. Marami daw gustong sabihin kaya binigyan niya ito ng negative rating.

Buti na lang at di ako naniwala sa kanya.

Kasi KASAL, for me, is a decent romantic drama, isang department na aminado akong mahina ako. Sumasakit ang ulo ko kapag ‘yan ang writing assignment ko. Dinudugo ang utak ko sa pagsusulat ng drama.   

Kaya nabilib ako sa writers nito. Saludo ako sa kanila.

Nagandahan ako sa pagkakasulat ng kuwento. Mula sa pulidong characters, backstory, at mga subplots na natahi nang ubod pino. Napakalinis ng script! Walang mga fillers lang. walang basurang eksena. Walang tapong tauhan.

The movie delivers.

Kung marami mang tinackle ang KASAL, about sexuality, acceptance, love, choices, politics… napanindigan ito ng pelikula.

Kung ano man ang pinakanagustuhan ko dito, aside sa napakagandang pagkakagamit ng bridge bilang metaphor sa istorya, ito ay ang mensahe ng pelikulang Love is a choice. You have the freedom na piliin kung sino ang gusto mong mahalin.

Nakadepende pa rin sa’yo bilang tao (sa moral judgment mo) kung magugustuhan mo at matatanggap ang punto o ang ending ng pelikula. Pero kung malawak ang pang-unawa mo sa mga bagay-bagay, watch this. Ma-appreciate mo siya.

Dahil sa pasilip ng puwet ni Paolo Avelino sa shower scene, ito ang verdict ko…

Rating: Apat na banga.

LOST IN SPACE

Nung mapanood ko ang trailer nitong LOST IN SPACE Netfflix TV series months ago, na-excite ako at automatic, napunta siya sa watchlist ko. Sa tulad ko kasing alien believer at sci-fi freak, havey sa akin ang concept nito: Isang pamilya na lulan ng spacecraft papauntang ibang mundo upang i-colonize ang ibang planeta. Na-fucked up ang kanilang paglalakabay at napunta sa isang dying planet. Paano sila makaka-survive?

Re-imagining ito ng 1965 American TV series na hindi ko na naabutan noon. Meaning, mas updated ang story at mas maganda ang CGI effects nitong 2018 version. So I was expecting na mas bongga itong bagong adaptation.

Pero I was quite disappointed.

Yung pilot episode niya, mahina. Walang kagat. Walang pasabog. Di tulad ng LOST TV series noong 2010 na pilot pa lang, glued na ako sa series.

Oo nga, impressive na ang CGI effects pero may kulang. Di ko ma-figure sa umpisa kung ano kaya pinagtiyagaan ko ito. Pinagbigyan ko siya until sa 4^th episode pumik-ap na siya sa akin.

Ito ay nang kapitan ko ang character ng schemerang si Dr. smith (played by Parker Posey), isang shady character who turned out to be a con artist na aksidente nilang nakasama sa voyage. Of all the goody characters, sa bitchesang kupal na ‘to pa ako na-hooked. Kasi mas interesting malaman ang backstory niya at kung ano pa ang masamang binabalak niya sa future episodes. Kaabang-abang ‘yung evil schemes ng punyetang babaeng ‘to.

Siya lang ang dahilan kaya pinagtiyagaan kong matapos itong Season 1. Kung wala siguro siya, matutulad ito sa mga series na hanggang season 1 lang ang itinagal ko (like Stranger Things, Orphan Black, Bates Hotel, etc). Ito ‘yung mga series na natabangan ako kaya binitawan ko na.

Ito kasing LOST IN SPACE, tanggalin mo lang ang sci-fi element at gawin mong ibang country ‘yung backdrop instead na outer space/ibang planeta e isa lamang itong family/adventure movie. Oo isa siyang Disney movie about sa pamilya na may problema ang mag-asawa at ganundin sa kanilang relasyon sa mga anak na ang paglilipat nila sa ibang bansa ang nakikita nilang magiging solusyon upang marestart muli sila. Kaso nagkaroon ng aberya sa paglilipat nila at nadisgrasya ang sinasakyan nilang eroplano at napunta sila sa isang isla. Kung paano sila makaka-survive at makakaalis sa isla ang aantabayanan mo kada episode. Sounds familiar ba? Para siyang nawawalang episode ng LOST 2010 TV series.  

Ganun siya kalabnaw. Content-wise, mababaw siya.

Kung tutuusin, ‘yung isang buong series e kakayaning ma-condensed sa isang episode na tatakbong Pilot or isang TV movie. Ini-stretched lang nila sa sampung episodes. Pinakapal.

Ganunpaman, ma-appreciate ito ng pamilya na mahilig sa Family Adventure movies at sa mga batang mahilig sa sci-fi/fantasy kasi may robot at alien creatures dito. Pambata siyang version ng PROMETHEUS.

Though entertaining pa rin siya, pero kung faney ka ng LOST 2010 TV series at ng BLACK MIRROR anthology, madi-disappoint ka dito. Hindi aalog ang utak mo. Walang ka-effort-effort na pag-isipan kung ano ang payoff ng cliffhanger ng episode sa susunod na kabanata. Mahuhulaan mo kaagad siya. Madali mo siyang masusundan.

Chopseuy ito ng sci-fi movies. Parang latak siya ng ALIENS, THE MARTIAN, STAR TREK at MAC & ME na ginawang isang bagong putahe. Binigyan mo ng bagong bihis ang isang lumang treatment. Ganun siya.

Walang bago.  

LOVE, SIMON

Just got home from watching LOVE, SIMON.

Natuwa ako sa napanood ko.

Isa itong light romantic, millennial, coming out teenage movie na ka-feels ng 80’s flick na SOME KIND OF WONDERFUL. Gay version ito nun. Luma-LOVE OF SIAM siya ng Thailand, only lighter.

Kuwento ng isang klosetang millennial na na-in love sa online friend rin niyang may kaparehong dilemma sa pamilya, mga kaibigan at lipunan. Yes, mga pamintang buo sila o ‘yung mga baklang hindi lantad (nagtatago) mga kilos lalaki pero pusong mannequin na natatakot na lumantad sa publiko ng kanilang tunay na pagkatao sa takot na baka hindi sila makatanggap ng kaaya-ayang treatment mula rito.

Life-affirming siya. Booster siya ng confidence para sa mga kapatid na nagbabalak nang mag-come out of the closet. Malinaw ang mensahe ng pelikula. Acceptance mula sa pamilya ang kailangan ng isang klosetang bakla, and everything will follow smoothly. Mas may baon na siyang tapang para sa mga hamon ng mapanghusgang lipunan.

Meron din siyang kilig factor.

Nirerekomenda ko ito sa mga paminta kong kaibigan, mga baklang hindi pa nakakapag-come-out at sa mga magulang na nakakaamoy at may suspetsang bakla ang anak nila.

Hindi ito kasingganda ng THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER. Wala pa ring makakatalo dun. Pero LOVE, SIMON is a sweet, uplifting tale of friendship on the verge of coming out (Gusto niyo ‘yun?!).

Basta, kung isa kang klosetang bakla, na gustong makanood ng pelikulang makaka-enlighten ng mga agam-agam sa magulo mong utak, panoorin mo ‘to. Lalabas ka sa sinehang relax at may ngiti sa iyong labi. Siguaradong makakarelate ka sa pinagdadaanang ka-shit-an dito ng bida. Ikaw na ikaw ‘to, mare! Pelikula mo ito!

Ultimate “coming out” movie. 😊

A QUIET PLACE

Nakaka-stress sa ganda ‘tong A QUIET PLACE. Nakakapanginig ng laman!

Kuwento ito ng isang pamilya na literal na namumuhay nang tahimik (hindi sila allowed gumawa ng ingay) upang makaiwas at hindi sila lusubin o kainin ng mga monsters na bulag sa paligid.

It’s a family drama with very minimal spoken dialogue (5% lang ng buong pelikula ang usapan). Halos lahat ng eksena e nuances, gestures at sign language lang ang way of communication lahat ng characters.

Very original ang concept. Isa akong horror fanatic, pero now ko lang ito napanood. Actually, sume-semi SIGNS siya ni M. Night Shyamalan. Gawin mo lang na sign language ang dialogue at itodo mo ‘yung level of suspense.

Horror/Thriller siya na halos nangyari sa iisang location. Think DON’T BREATH and 10 CLOVERFIELD LANE.

Family Drama na hinaluan mo ng creature at binudburan ng sandamakmak na suspense, ‘yun siya.

Yung tension ng ALIEN, PANIC ROOM at THE OTHERS pagsama-samahin mo, ganun ka-suspenseful ‘yung pelikula.

Finally, after A DEVIL WEARS PRADA, may nagustuhan ulit akong pelikula ni Emily Blunt. Disappointed ako sa THE ADJUSTMENT BUREAU at THE GIRL ON THE TRAIN niya e. At least, naka-hit siya ng maganda-gandang role this time.  

Kakabugin niya si Sheryl Cruz sa 90s movie na PAANO NA SA MUNDO NI JANET? sa husay ng pagsa-sign language niya dito.

Sa sobrang pagkahintakot ng mga moviegoers, tahimik lahat! Walang OA na sigawan. Nakisama lahat sa pinagdadaanan ng mga characters sa pelikula. Parang takot din silang gumawa ng ingay at lusubin ng monster.

Kung ayaw mong tumuklap ang mga mane mo o bumulwak ang mens mo, don’t watch this. Ayan, na-warningan na kita.

Lalabas kang naka-embossed ang buni mo sa sobrang pagkasindak. Kukumbulsyunin ka sa nerbiyos.

Kung mahilig ka sa creature movies, highly-recommended ko ito sa’yo.

Ito ang horror movie na hindi dapat palagpasin at pinanonood sa big screen.

Very satisfying.

Rating: Limang Banga    

GRAVE OF THE FIREFLIES

Itong Japanese animated film na ‘to e pinost ng isang baklang ka-FB ko the other day. Tapos, inulan ng magagandang comments from his FB friends. Na kesyo maganda daw, nakakaiyak nga lang.

Naintriga ako.

E nasa moda akong manood ng Japanese animation at drama-drama kagabi kaya dinownload ko sa torrent. Matagal-tagal na rin kasi akong nakanood ng Japanese animation. Last ko pa e ‘yung SPIRITED AWAY years ago.

Punyeta. Nalungkot ako after watching this 1988 film...

GRAVE OF THE FIREFLIES.

No, hindi ako naiyak. Na-contain ko naman ang luha ko. Pero parang sasabog sa kalungkutan ‘yung puso ko after the movie. Parang may pumiga o dumagan na mabigat na bagay sa dibdib ko. Yes, ambigat-bigat sa puso ng cartoons na ito. Yung lungkot na ka-level ng Japanese animated series noon na A DOG OF FLANDERS.

*Spoiler Alert.

Kuwento ito ng magkapatid (isang binatilyo at batang babae) sa Japan na namatayan ng ina at naghihintay sa ama nilang Navy noong panahon ng World War II. Tipong survival movie ito, kung saan, susubaybayan mo kung paano nila hinarap ang consequences ng giyera at pagiging ulila sa magulang. Walang matirhan. Walang pangkain. Oo, hanggang sa wala na silang ma-lafs. To the point na kinaskas na yelo, ibinilad na palaka’t toge na lang at pati holen ang ipinasok nila sa bibig nila to survive. Yung tipong magnanakaw si kuya ng mga gamit sa bahay-bahay habang nagtatago ‘yung mga residente sa mga bunker kasi binobomba ‘yung community. Ito ay upang meron siyang maipangka-kalakal at may pangkain sila ni bunso. Kinabog ang MGA BASANG SISIW. Kuwentong pang-MMK!

Para itong concept na common monologue sa acting workshop at nakikita nating ginagawa ng mga actors sa audition. ‘Yung darating ‘yung anak sa makeshift nilang bahay dala ang isang supot ng pancit at madadatnang malamig na bangkay na ang kanyang ina at magda-dialogue ito ng: “Nay, ito na po ang pancit. Kainin niyo na po at malamig na.” It turned out na namatay na pala sa gutom ang kanyang ina at hindi nakaabot ang malamig niyang pancit na nabili niya galing sa perang ninakaw. Ginawa lang na bunsong kapatid na babae si Nanay at binigyan ng magandang backstory na set sa panahon ng giyera.

No, hindi ito base sa ‘pancit concept’ na ‘yun pero katulad niya ito. Bagkus itong movie na ‘to, ayon sa Wikipedia e halaw sa 1967 short story ni Akiyuki Nosaka.

Kamukha pa ng bidang binatilyo dito si Matthia, ‘yung ka-love team ni Remi sa REMI: NOBODY’s GIRL noong 90s. Yung kauna-unahan kong na-crush-an na cartoon character! 

Ka-molda ito ng EMPIRE OF THE SUN ni Steven Spielberg. Ka-mood ng MALENA. Katipo rin ito ng na-semi-snubbed sa Oscars na 2007 film THE KITE RUNNER. Pare-parehong binatilyo ang main character at set ang kuwento sa kalagitnaan ng giyera.

Animated film nga lang.

Siguro kung ia-adapt ito sa live-action film, magandang material ito para kay Stephen Daldry (The Reader, The Hours). Siguradong makakapasok ito sa Oscars.

More than a war drama/survival flick, it’s a celebration of the human-spirit film. Yung kahit na malabo ang future ng war-torn na magkapatid, hindi sila nagpatalo hanggang sa pinakahuling hininga nila. Nakipaglaban sila sa buhay. Hanggang sa kamatayan. Even after death, hindi sila nagkahiwalay.

Pumasok ito sa Top 15 Favorite Animated Films ko along with THE PRINCE OF EGYPT, FROZEN, CORALINE, PARANORMAN, THE LITTLE MERMAID, FRANKENWEENIE, BALLERINA, SAUSAGE PARTY, TROLLS, RISE OF THE GUARDIANS (Jack Frost is <3 a="" at="" before="" christmas="" ga="" guardians:="" land="" legend="" nightmare="" of="" owls="" span="" style="mso-spacerun: yes;" the="" time="" zootopia.=""> 

            

Kung maawain kang tao, o may sobrang pagmamahal sa mga kapatid mo, o mahilig sa War movies, panoorin mo ito. Pero magtabi ka nga lang ng tissue. Siguradong maiiyak ka sa pagkahabag sa sinapit ng dalawang magkapatid dito. Yung sa sobrang awa mo, tipong nanaisin mong pumasok sa screen para magpaka-Vicky Morales ka at bigyan silang dalawa ng Puregold grocery showcase para mapakain. Tapos afterward, feeling mo Fairy Godmother ka kasi nakatulong ka sa dalawang ulila. Ganung pag-iinarte. Kapwa Ko, Mahal Ko ni Connie Angeles.

ANNIHILATION

Ang primary reason kung bakit tayo nanonood ng pelikula, to get entertained.

Bonus na lang na meron tayong mapupulot na aral o realization mula dito.

At isa pang reward mula dito e kung mamu-move niya ang sensibilities mo o di kaya nama’y it changed the way you see the world.

Nung isang gabi, itong ANNIHILATION ni Alex Garland e nag-iwan sa akin ng sagot sa isang bagay na matagal ko nang pinagninilay-nilayan.

Ito ang suicide.

Ang kuwento nito ay tungkol sa grupo ng military scientists na pumasok sa quarantined zone na pinaniniwalaan nilang binagsakan ng alien entity. Nang pasukin nila ito, na-discovered nilang pinamumugaran na ito ng mutating landscapes at creatures (hybrid ng shark at alligator, etc).

Lahat sila ay wala nang direksyon ang buhay kaya sila pumayag na maging parte ng expedition.

Ang psychologist na namumuno sa kanila (portrayed by one of my favorite 90s actress, Jennifer Jaison Leigh), may cancer at terminally ill na. Yung isa, namatayan ng anak. Si Natalie Portman, napilitan kasi ang husband niya ang kaisa-isang survivor sa last expedition ng mga grupo ng sundalo na pumasok sa quarantined zone na iyon. At nakikipaglaban kay kamatayan ang asawa niya sa hospital dahil nagkasakit ito mula nang makalabas sa quarantined zone kaya gusto niyang malaman ang dahilan kung bakit ganun ang sinapit ng asawa niya sa loob.

Nagbabakasakali siyang matagpuan ang lunas ng sakit. Yun ang un among iisipin na misyon niya.  

Nang magkaroon sila ng chance na makapagsolo’t makapag-usap ng leader na si Jennifer, inungkat niya rito kung bakit isa ang asawa niya sa napiling sundalo sa last expedition.

NATALIE: Why did my husband volunteer for a suicide mission?

JENNIFER: Is that what you think we’re doing?

NATALIE: You must have assessed him. He must have said something.

JENNIFER: So, you’re asking me as a psychologist? As a psychologist, I’d say you’re confusing suicide with self-destruction. Almost none of us commit suicide and almost all of us self-destruct. In some way, in some part of our lives… we drink or we smoke, we destabilize the good job. Or the happy marriage. These aren’t decisions, they’re… impulses.

Tusok!

Natamaan si Natalie kasi may backstory siya ng pangangaliwa sa asawa niyang sundalo. Kaya ‘yung guilt din niya ang dahilan kung bakit nag-volunteer din siyang sumama sa expedition.

Ang ganda ng explanation ni Alex Garland about suicide, noh? Kung nagbabalak kang mag-suicide tapos napanood mo ‘to, baka mabago pa nito ang decision mong mag-self-destruct.

Yun ang dahilan kung bakit isa ito sa pinakaga-nagustuhan kong sci-fi movie of the last 5 years.

Merong naiwan sa aking insight ang pelikula about suicide. May nakuha akong reward sa panonood at pagsasayang ng dalawang oras.

Ang pelikula ay may feels ng SPHERE (Barry Levinson) at ARRIVAL (Dennis Villeneuve). At sa suspense part, may touch siya ng LIFE (Daniel Espinosa) at ALIEN (Ridley Scott) pero hindi ganun ka-thriller. Konti na lang, papunta na sa level na ‘yun.

Hindi rin ganun ka-pasabog ang ending (na isang crucial part para sa akin kasi im a sucker for twisted endings).

Pero nabawi ito ng presensiya ni Jennifer Jaison Leigh at ng pamatay niyang dialogue about suicide.

Worth a watch. 😊       

NEVER NOT LOVE YOU

NEVER NOT LOVE YOU ng Jadine ay SANA MAULIT MULI millennial version minus the magic.

Its Love versus Job opportunities/career growth. And in the end, Love always wins.

Passive storytelling. Tahimik, walang gaanong dramatic highlights. Kalmado ang atmosphere.

Parang bumiyahe ka lang sa kahabaan ng NLEX nang walang nangyaring aksidente or hindi ka man lang nag-stop over sa gas station para jumingle.

Nandun pa rin ang walang kawawaang ‘hiwalayan sa airport’ scene’, ‘kainan/chikahan sa cheapanggang lugar’, ‘tatawagan sa cellphone pero to no avail si leading man’ at ‘meal with bidang babae’s family’.  

Ang kulang na lang e gawing middle class ang family at pasukan ng bubbly bestfriend si Nadine, Star Cinema film na ito.

Pero para sa mga nasa LDR (Long Distance Relationship), makaka-relate kayo dito. Makatotohanan ang mga dialogue at sitwasyon.

Kung ano man ang nag-illuminate sa movie, ito ang chemistry ng love team nina Nadine at James. Yung mga tinginan nila na tipong magsasakmalan na sa romansahan. Very high in intimacy. At nakatutuwa silang dalawang makitang nag-mature na ang mga roles na pinu-portray nila. Na hindi lang pala sila pang teeny bopper roles. Napatunayan nilang may ibubuga din sila bilang adult characters na hindi lang selosan, tampuhan at kangkangan ang lovelife kundi partnership sa pagbuo ng mga pangarap.

Over-all, isa itong decent pinoy romantic drama ngunit hindi nag-iwan ng marka kundi isang sugat na hindi nabudburan ng asin kaya hindi mo naramdaman ang hapdi at sakit ng pag-ibig.

I hate to tell you, Jadine fans, pero its forgettable.

May kulang.

Wala si Vice Ganda. Chos!

READY PLAYER ONE

Just got home from watching READY PLAYER ONE.

What an awesome movie!

After ng walang kalatuy-latoy at forgettable na 2016 film na THE BFG (Big Friendly Giant) ni Steven Spielberg, nagbalik ulit ang magic niya sa pelikula. Hindi pa rin nawawala ang husay niya bilang filmmaker sa pambubuhay ng imahinasyon ng mga moviegoers since ET. Nagpahinga lang siya. At muling nambulaga.

Ang kuwento nito na set sa dystopian future, tungkol sa isang binatang player ng worldwide virtual reality game na susundan niyo sa pag-discover ng tatlong susi upang makuha ang Easter Egg ng game upang manalo sa contest. Ang premyo? Total control of the game at ang fortune na iniwan ng game creator nito. Sa journey niya, makikilala niya ang limang players, magiging bagong kaibigan at ang isa sa mga iyon, pag-ibig. Ngunit hindi biro ang daan upang makamit nila ‘yun. Ang makakalaban lang naman nila ay isang malaking kumpanya na nagnanais na kontrolin ang game upang pagkakitaan pa ito ng husto.  

Napakaliwanag ng visual description ng OASIS dito, ‘yung virtual reality game. Talagang mapi-feel mo bilang moviegoer na nasa loob ka ng laro at ikaw ay isa sa mga players nito. Ang CGI nito ay maihahalintulad sa graphics ng Final Fantasy video game. Hindi mo namamalayan na CGI lang pala ang pinanonood mo kasi ipapasok ka ng pelikulang ito sa virtual reality world. Imagine yourself, na nasa loob ka ng Final Fantasy game. Ganun ka-vivid.

Ito ang hindi napuntahan ng pelikulang NERVE, kung saan nagkulang sila ng malinaw na visual description ng game sa pelikula. Hindi ko naramdaman ‘yung laro o ‘yung pelikula mismo.

Ma-aappreciate din ito, hindi lang ng mga video gamers, kundi ng mga bata. Gawa ng may touch din ito ng GOONIES, ‘yung aspeto ng friendship na may iisang goal at sabay-sabay nilang dini-discover kung paano ito maa-achieve.

Kung naghahanap ka ng action/adventure movie, watch this. It’s better than TRON, MINORITY REPORT and THE MATRIX. Nilusaw niya ang lahat ng virtual reality-themed movies.

Mas nagustuhan ko nga ito sa BLADE RUNNER 2049. Mas naintindihan ko ito while watching kasi madali lang sundan ang storyline.  

Kung fan ka ng BLACK MIRROR, super havey sa’yo ang pelikulang ito. Siguro nga, kung nagpapahanap lang noon ng concept para sa BLACK MIRROR movie version at nai-submit ‘tong script ng READY PLAYER ONE, mukhang ito ang maaaprubahan at maipo-produced.    

At kung faney ka rin ni Stephen King, naku, para sa’yo ito. May significant reference sa THE SHINING ‘yung pelikula.

Hindi masasayang ang effort niyo na dayuin sa sinehan o gastusang panoorin ito sa big screen. A spectacular movie-viewing experience.

For full satisfaction, watch it on IMAX, 3D or 4DX.

Pero kung hindi ka fan ng kahit na anong video games sa buong buhay mo, siguradong waley ito sa’yo. Magpa-precious ka at dedmahin mo ‘tong pelikulang ito. Kasi panigurado, hindi ka makaka-relate at hindi mo siya maa-appreciate.  

A GHOST STORY

Last January, sa unang Creative meeting/brainstorming ng Maynila, sinuggest itong movie na ‘to na panoorin ng aming direktor na si Direk Phil Noble.

Tapos, kinuwento niya ang summary. Na hindi ko nasundan.

Oo, medyo may pagkaganun talaga ako, aaminin ko, hindi ko nasundan ang excited niyang pagkukuwento sa gitna ng brainstorming/pitching namin. Gusto ko, sa isang bagay lang ako naka-focus. Kaya nga I hate complications: kumplikadong mga kaibigan, kumplikadong trabaho, kumplikadong isyu, kumplikadong events. Mas payak, mas gusto ko. Ayoko ng maraming burloloy. Mabilis akong ma-stress sa ganun. Convoluted na nga ang mga ka-bullshit-an sa utak ko, sasabayan pa ng ka-echosan?  

Sa madaling salita, isa akong malaking CHAR.

Tulad nitong iba-blog kong movie review. Ang dami ko pang pasakalye bago ko simulan.

Yun na nga, di ko nga nasundan ‘yung kinukuwento ni Direk Phil. Pero siyempre, out of respect kay Direk at sa animated niyang pagkukuwento, kunwari bewildered ako sa sinabi niya. Amazed na amazed. Yung tipong hitsura ng isang bata na kinuwentuhan na totoo ang mga higante at nuno sa punso. Ganyan.

May-I-sabi ako ng “ida-download ko nga ‘yan, Direk, sa torrents. Ano pong title?”.

“A Ghost Story. Maganda siya.”

So, ‘yung title lang ‘yung naalala ko.

Fast forward ng two months. Nito lang March, sa meet-up ng Stephen King Philippines FB group members kung saan ako kabilang, sa gitna ng discussion doon, na-brought up ng isang co-member ng Book Club namin ‘yung isang magandang movie diumano. Ang title? A Ghost Story.

So, dalawa na ang nag-rekumenda sa pelikula. Mukhang may ibubuga. Dalawa na kasi ang nangampanya e.

I downloaded it online and watched it kagabi lang.

At ito ang kauna-unahan kong pelikula na napanood this year na nang mag-roll ang end credits e napapalakpak ako ng tatlong minuto mag-isa sa bahay. Non-stop. Walang keme.

Ang ganda!

Basically, ito ang premise: Mag-asawang naninirahan sa isang bungalow. Si mister, isang struggling musician, naaksidente, namatay. Naging multo (hitsura niya e ‘yung nasa poster) at nagmistula siyang ligaw na kaluluwa at naging bantay sa buhay ng asawa niya. Hanggang sa lumipat na ng bahay si misis at nakapagmove on na. Naiwan pa rin ang multo ni mister sa bahay. Nga-nga.

Ganun kasimple.

Payak na setting, characters, kuwento. Very minimalist.

Tingin ko nga, nasa 50 sequences lang ‘tong movie na ‘to e. Kakayaning patakbuhing short film sa editing. Kaso ang bawat babad na eksena e mahalaga para sa pag-set ng malungkot na mood ng kuwento. Yung tipong nanamnamin mo ‘yung bawat segundo ng eksena tulad ng pagkain ng pie ni misis na halos ubusin niya sa isang OA sa kababaran na eksena (Lav Diaz levels) in order for the moviegoers to absorb her solitude.

Damang-dama ko ang pangungulila ni Rooney Mara, ‘yung gumanap na misis dito.

Bukod sa babaran sa Downy’ng eskena, bihira din ang eksenang may dialogue. Comatose movie to the fullest talaga.

Mayroon siyang mood ng 2014 Austrian film na Goodnight, Mommy. May touch siya ng The Others. At may texture siya ng Stoker…

Na nanghiram ng element sa Ghost ni Demi Moore at Casper ni Cristina Ricci. Yung sa anggulo lang na multo na naiwan dito sa lupa, gagah!

Pero nilampaso niya sa ganda ‘yang mga pelikulang ‘yan. As in, nilamon ng kurtinang multo sa ganda ‘yang mga nabanggit ko.

Mukhang take or interpretation ito ng writer/director nitong si David Lowery (oo, tatandaan ko talaga itong name na ‘to at aabangan ko ang mga susunod niyang pelikula) kung gaano kalungkot and at the same time, ka-eerie ang mamatayan ng minamahal. Kung tatanungin mo ako kung tungkol saan ang handle ng movie? Para sa akin, undying love.

Epektibo niyang nailahad ang mensaheng ito. To justify the title, it’s a horror story rin kasi masasaksihan mo ang pagmove on ng taong iniwanan mo dito sa lupa, kung paano ka nakalimutan nito at kung paano ka bibitaw sa pag-ibig na ibinigay mo sa taong ito? Yun ang nakakakilabot.

Kung sa pelikulang Amour, pagkatapos mong panoorin, matatakot kang tumanda.

Dito sa pelikulang ito, matatakot kang mamatay at iwanan mag-isa ang taong mahal mo. Ganung realization ang iniwan sa akin ng pelikulang ito.

Sa sobrang pagka-gloomy ng pelikula, parang ang agang dumating ng biyernes santo sa akin.

Kung bet mo ang isang malungkot na pelikula or ‘yung nakakatamad dahil ‘walang gawa pero may pusong pelikula’, havs na havs sa’yo ito. Napaka-surreal. Visceral.

Pero kung mahilig ka sa adventure, action, kilig-kiligan love stories, sampalan drama, hindi ito para sa’yo. Maka-karate mo sa inis ang TV niyo. Kasi walang ganap. Tutulugan mo ito. Promise.

Pero para sa akin, ito ang Best Picture ko of 2017. Na-snubbed ito ng Oscars! Mas deserving ito kesa sa Get Out! Milya-milya ang layo.

FIVE STARS!