1922

Itong “1922” English novella ni Stephen King nasimulan ko na ‘to three years ago pero di ko tinapos. Na-bored ako sa setting ng kuwento,na farm tapos sa year 1922 pa nangyari. Ang luma! And medyo archaic ang mga termsy na ginamit ni Stephen King para bumagay dun sa milleu at backdrop ng kuwento. So nag-jump ako sa second story sa FULL DARK, NO STARS (salamat pala sa libro, ) na Big Driver story. Nagustuhan ko ‘yun. Pero ‘yung TV movie adaptation niya, hindi. Disappointed talaga ako dun. Parang pang-SOCO episode ‘yung pagkakagawa.

Kaya nang malaman kong ipalalaabas sa Netflix ‘tong 1922, binalikan ko ito para mapag-compare ko ‘yung novella sa movie. 

After koi tong matapos, na-disturbed ako at nalungkot.

Disturbed ako sa harrowing na kuwento ng father–and-son tandem for murder. Nanghilakbot ako sa kung paano nila pinatay ‘yung asawa/nanay nila. Last time na naramdaman ko ‘yun e nung napanood ko ‘yung pelikula ni Peter Jackson na Heavenly Creatures, kung saan pinatay nila ng best friend niya ‘yung mother niya kapalit ng liberty nilang dalawa from her parental control. Hindi ko yata kayang pumatay ng asawa. Much more, sa pamamagitan ng pag-gilit pa sa kanyang leeg.

Nalungkot din ako sa kuwento kasi, somehow, naka-relate ako sa solitude ni Wilfred na merong suicidal tendencies at kung paano siya lamunin ng kunsensiya at paranoia sa nagawa niyang krimen.

Ang kuwento ay parang tweak sa isang part ng isa pang novel ni Stephen King, ang “Dolores Claiborne” na kung saan pinlano niya ang pagpatay sa asawa for personal reason (si Dolores, upang makawala sa abusadong mister; si Wilfred sa “1922”, upang di matuloy ang pagbenta ng kanyang misis sa farm nila). Only this time sa “1922”, kina-kuntsaba niya ang anak nilang binatilyo.

Though parehong balon ang device sa anggulong pagko-cover sa bangkay ng dalawang minurder sa story, mas karumal-dumal ang pagpatay dito sa “1922”. Mas madugo. At in full detail!

Na may pagka-Bonnie & Clyde din ang substory dito ng anak niyang binatilyo na si Henry at ang girlfriend nitong si Shan. Mga napipintong notorious criminals!

Yung pagkakasulat ni Stephen King dito ay parang sa Dolores Claiborne din na continuous narrative, parang transcription ng spoken monologue. 

Tatak-Stephen King din ito dahil sa tatlong bagay na madalas na nakapaloob sa iba pa niyang mga kuwento (balon, bank loan, at daga).

Katatapos ko lang mapanood ‘yung TV adaptation ng 1922.

Ito ang masasabi ko: Sa lahat ng movie adaptations ni Stephen King, ito ang pinaka naging faithful sa novel niya.

Hindi dinagdagan ng eksena ng scriptwriter ang kuwento sa pamamagitan ng creative license. Kung meron man, very minimal lang.

Ito ang hindi nagawa ng pelikulang Misery ni Rob Reiner noon kung saan sanitized version ‘yung movie, nawala ‘yung gore na meron ang book ni SK. Or ng The Mist, na nabago ‘yung ending.

Yung gloomy atmosphere ng pelikula, very consistent din mula umpisa hanggang sa final scene.

Mas nagandahan ako sa kanya kesa sa Gerald’s Game at The Dark Tower.

For me, pinaka-da best na Stephen King adaptation this year. 

Nasa Top 5 ko of all-time SK movie adaptations.

Literal, binuhay niya ‘yung novella. Exactly how I had imagined it to be.

Bilang isang stephen King fan, sobra akong na-satisfied.

THE FOREIGNER

Just got home from watching The Foreigner.

Hindi ako faney ng karate movies, much more ni Jackie Chan. Mas gusto ko ang mga spy/political thriller na mala-James Bond or action movies na merong handle ng “revenge” (‘yung tipong Death Wish ni Charles Bronson noon na favorite ng lolo ko – na makailang beses niyang pinanood sa TV dati - or mas recently, ng Man On Fire ni Denzel Washington).

At ito ngang latest film ni Jackie Chan e revenge action movie. Kuwento ito ng isang Chinese man na nakatira sa England at kung paano niya pinuntirya ang kinaroroonan ng mga bombers na dahilan ng pagkamatay ng kanyang anak na dalaga at hindi siya tumigil hangga’t hindi niya ito napaghihigantihan o napapatay.

Hindi siya talaga tumigil.

Parang Jackie Chan sa totoong buhay, hindi tumitigil sa paggawa ng pelikula at kuma-karate pa sa hagdanan at nakikipagbakbakan sa apat na kalaban, sabay-sabay! Para kang nanonood ng pelikulang may bidang Action Star na Lolo. Yung tipong hinihintay mong atakehin siya ng rayuma or asthma habang uma-action sequence. Or worse, ma-cardiac arrest at mategi-bambam.

At hindi lang siya ang nag-iisang nangangamoy-lupa na ayaw paawat sa mga paandar.
Nandyan si “Pop Lola” Madonna na aktibo pa rin sa music industry, paggawa ng music videos at sumisirko-sirko pa na mala-acrobat sa kanyang mga concerts. Production number kung production number ang labanan. Parang lumaklak ng isang buong stem cell machine sa sobrang taas ng energy level!

Sina Anita Linda at Gloria Romero na visible pa sa indie movies at telebisyon. Kung minsan, maitatanong mo sa sarili mo, kasa-kasama kaya nila ang mga nurses or caregivers nila sa shoot? Or may nakaantabay kayang ambulansiya sa set?

Lately lang, nakita ko sa post ng FB friend ko, si Rosa Rosal e buhay pa pala at um-attend pa ng isang premier night. Saan nabibili ang dugo niya? Magpapa-reserve ako. Mga tatlong galon!
Si Apo Wang-Od, ang legendary Igorot magbabatok na guest pa sa isang convention/event dito sa Manila at the moment.

O ‘yung contestant ng Tawag Ng Tanghalan sa Its Showtime just recently, si Dominador something, na parang lolo na sa katandaan pero bumibirit pa rin ng Love Hurts ng Nazareth. Rod Stewart ang peg. ‘Yung ikaw pa ‘yung matatakot na baka mapatiran ng ugat si Lolo habang inaabot ‘yung nota sa pagkanta!

At ng favorite kong American novelist na si Stephen King, na kaka-70 lang last month at kalalabas lang ng bagong novel (a collaboration with his son).

Sila ang patunay na totoo ang gasgas na kasabihan na “Age is just a number”.

Ang mahalaga e kung capable ka pang ipamalas ang talento o kakayahan mo at kung may tatanggap pa sa’yo.

Parang ‘yung TV program “Kapwa Ko, Mahal Ko”, ayaw paawat. Nakita ko lang ulit sa telebisyon kaninang umaga at umeere pa rin pala after 40 years. Si Connie Angeles e ganun pa rin ka-kalmado ang boses at nandun pa rin sa loob ng inserted circle ‘yung nagsa-sign language.

Stronger pa rin ang foundation. Kasi, ang mahalaga, may sumusuporta at naniniwala sa kanila.
Going back to The Foreigner, maganda siya, decent flick pero huwag kayong umasa na kasing-ganda siya ng Taken ni Liam Neeson na nag-e-escalate ang suspense habang tumatagal. Hindi napaangat ang puwet ko sa silya!

Ganunpaman, satisfying ang eksenang niratrat na ni Jackie Chan ‘yung mga bombers na pumatay sa kanyang anak.

Ayun.

BALLERINA (LEAP!)

A few nights ago, sinuggest ng friend/neighbor kong si Norvin na panoorin ko daw ‘tong animated film na Ballerina (na may American title na Leap), kesyo maganda daw ito eklat keme. 

Nagdalawang-isip ako kasi super fail sa akin ‘yung last na animated movie na sinuggest niya, ‘yung Cloudy with a Chance of Meatballs. Tungkol sa inventor ng machine kung saan nata-tranform ang tubig sa pagkain. Hindi ko nagustuhan ‘yung konsepto ng ‘umuulan ng hamburger, steak at french fries’! Tinulugan ko ‘yung cartoons na ‘yun. It bores me. 

Kaya ‘di ako nadala sa suhestiyon niya. 

Until sabihin niyang tungkol daw ‘yun sa mahirap na babae na naabot ang pangarap niyang maging ballerina. 

Magic words.

E aside from ‘one great love’, gustong-gusto ko ‘yung mga rags-to-riches/celebration of the human spirit/aspirational-themed movies.

So nang gabi ring ‘yon, inupuan ko siya.

At after ng movie, pinindutan ko siya ng golden buzzer.

Ang ganda!

Tungkol siya sa dalawang ulila (isang dalagitang pangarap maging ballerina at isang binatilyong pangarap namang maging inventor) na tumakas sa bahay-ampunan at napadpad sa Paris, France. Doon nagkahiwalay sila, nakipagsapalaran sa siyudad at nakilala ang mga taong magkakaroon ng significant roles upang maabot nila ang kanya-kanyang pangarap. Makakaranas si dalagita ng pang-aapi sa anak-mayamang bitchesa at ‘yun ang magiging sandalan niya upang maabot ang pinakamimithing pangarap, ang maging isang ballerina.

Isa siyang pinaikling pinoy teleserye na ginawang cartoons. Merong apihan, merong pasiklaban, merong teen love story, rivalry, etc. Ganun ang moda. May feels siya ng Princess Sarah, na cartoons noong 90s or ‘yung A Little Princess children’s novel.

To add, with magagandang featured songs na dumi-Disney musical.

Ang pinakanagustuhan ko sa movie, life–affirming siya. Fighter ang mga characters, lalung-lalo na ‘yung pinakabidang babae. Yung ‘di siya gumive-up sa pag-abot sa pangarap niya. Nagmanifest tuloy sa kanya ang Law of attraction! What you think, you become. Ganyan. Anlakas maka-positive vibes!

Isa ito sa mga underrated movies of 2016. Di siya pumasok sa radar ko last year kaya di ko siya nailagay sa watchlist ko. 


Aside from Legend of the Guardians: The Owls of Ga'Hoole
At Rise of the Guardians, isa ito sa mga animated films na nasurpresa ako. ‘Yung tipong wala kang inaasahang magandang mapapanood pero in the end, magiging isa sa mga favorite mong animated movies. Isa siya sa mga pelikulang mag-iiwan sa’yo ng ngiti at saya.

Very entertaining.

Highly-recommended.  

GERALD'S GAME

Napanood ko rin ang Gerald’s Game. 

Nagustuhan ko siya. 

Sulit naman ‘yung paghihintay ng dalawang dekada sa movie adaptation ng Stephen King novel. Nabigyang hustisya ni Mike Flanagan ang one of my favorite SK books.

Decent flick. Kasing-creepy ng Get Out at It Follows.

Yung hitsura ng Moonlight Man ang nagdala. Mari-retain siya sa memory mo hanggang sa pagtulog. Katakot amf.

Watch it sa Netflix or download it sa torrents.

Highly-recommended. A must-see for a Stephen King fan like me.