Hindi ako faney ng karate movies, much more ni Jackie Chan. Mas gusto ko ang mga spy/political thriller na mala-James Bond or action movies na merong handle ng “revenge” (‘yung tipong Death Wish ni Charles Bronson noon na favorite ng lolo ko – na makailang beses niyang pinanood sa TV dati - or mas recently, ng Man On Fire ni Denzel Washington).
At ito ngang latest film ni Jackie Chan e revenge action movie. Kuwento ito ng isang Chinese man na nakatira sa England at kung paano niya pinuntirya ang kinaroroonan ng mga bombers na dahilan ng pagkamatay ng kanyang anak na dalaga at hindi siya tumigil hangga’t hindi niya ito napaghihigantihan o napapatay.
Hindi siya talaga tumigil.
Parang Jackie Chan sa totoong buhay, hindi tumitigil sa paggawa ng pelikula at kuma-karate pa sa hagdanan at nakikipagbakbakan sa apat na kalaban, sabay-sabay! Para kang nanonood ng pelikulang may bidang Action Star na Lolo. Yung tipong hinihintay mong atakehin siya ng rayuma or asthma habang uma-action sequence. Or worse, ma-cardiac arrest at mategi-bambam.
At hindi lang siya ang nag-iisang nangangamoy-lupa na ayaw paawat sa mga paandar.
Nandyan si “Pop Lola” Madonna na aktibo pa rin sa music industry, paggawa ng music videos at sumisirko-sirko pa na mala-acrobat sa kanyang mga concerts. Production number kung production number ang labanan. Parang lumaklak ng isang buong stem cell machine sa sobrang taas ng energy level!
Sina Anita Linda at Gloria Romero na visible pa sa indie movies at telebisyon. Kung minsan, maitatanong mo sa sarili mo, kasa-kasama kaya nila ang mga nurses or caregivers nila sa shoot? Or may nakaantabay kayang ambulansiya sa set?
Lately lang, nakita ko sa post ng FB friend ko, si Rosa Rosal e buhay pa pala at um-attend pa ng isang premier night. Saan nabibili ang dugo niya? Magpapa-reserve ako. Mga tatlong galon!
Si Apo Wang-Od, ang legendary Igorot magbabatok na guest pa sa isang convention/event dito sa Manila at the moment.
O ‘yung contestant ng Tawag Ng Tanghalan sa Its Showtime just recently, si Dominador something, na parang lolo na sa katandaan pero bumibirit pa rin ng Love Hurts ng Nazareth. Rod Stewart ang peg. ‘Yung ikaw pa ‘yung matatakot na baka mapatiran ng ugat si Lolo habang inaabot ‘yung nota sa pagkanta!
At ng favorite kong American novelist na si Stephen King, na kaka-70 lang last month at kalalabas lang ng bagong novel (a collaboration with his son).
Sila ang patunay na totoo ang gasgas na kasabihan na “Age is just a number”.
Ang mahalaga e kung capable ka pang ipamalas ang talento o kakayahan mo at kung may tatanggap pa sa’yo.
Parang ‘yung TV program “Kapwa Ko, Mahal Ko”, ayaw paawat. Nakita ko lang ulit sa telebisyon kaninang umaga at umeere pa rin pala after 40 years. Si Connie Angeles e ganun pa rin ka-kalmado ang boses at nandun pa rin sa loob ng inserted circle ‘yung nagsa-sign language.
Stronger pa rin ang foundation. Kasi, ang mahalaga, may sumusuporta at naniniwala sa kanila.
Going back to The Foreigner, maganda siya, decent flick pero huwag kayong umasa na kasing-ganda siya ng Taken ni Liam Neeson na nag-e-escalate ang suspense habang tumatagal. Hindi napaangat ang puwet ko sa silya!
Ganunpaman, satisfying ang eksenang niratrat na ni Jackie Chan ‘yung mga bombers na pumatay sa kanyang anak.
Ayun.
No comments:
Post a Comment