Isang pelikula na nag-iwan sa akin ng malinaw na depinisyon ng salitang karangalan without being preachy. Idinaan sa ganda ng pagkakasulat ng characters at story.
WITH HONORS
May sense ang bawat characters.
May sense ang story.
May sense ang punto at mensahe ng movie.
Punumpuno ng sense ang pelikula!
Bakit ngayon ko lang ito napanood?
At bakit ayon sa IMDB e hindi man lang ito na-nominate sa Oscars noong 1995?
Bakit hindi rin ito nag-uwi ng kahit na isang award man lang from any award-giving bodies?
Na-snubbed ito!
Nakakainis.
Best Picture material ito e. Napakaganda ng script.
Depiction ito ng tunay na buhay. Kupal. Mabangis. Walang patawad. Unfair. Makatotohanan. Matapat. Tulad ng karakter ni Joe Pesci. Walang pagkukunwari. Direct-to-the-point. Prangka.
Pero may puso at may sense. Parang 'yung pelikula mismo. May puso at may sense.
Malinaw na itinuro ng pelikula ang tunay na kahulugan ng dangal o karangalan.
Naiyak ako sa ganda at tuwa sa panonood nito. Lalong-lalo na nang magplay na ang theme song ng pelikula pag-roll ng end credits, ang I'll Remember ni Madonna. Nakakatindig-balahibo. 90s Nostalgia.
Pinakagusto ko ditong dialogue e 'yung sinabi ni Joe Pesci kay Jeffrey, 'yung kaisa-isang flatmate niya na ayaw sa kanya:
"You know why you hate me so much, Jeffrey? Because i look the way you feel."
Parang 'yan din ang gusto kong sabihin sa mga taong ayaw sa pagkatao ko.
Limang banga at isang split para sa makatuturang pelikulang ito.
No comments:
Post a Comment