skip to main |
skip to sidebar
JGH from watching Ghost In The Shell with my movie buddy, Jelai.
Dapat e Northern Flops ang papanoorin namin, nauwi sa pelikula ni Scarlett. At hindi kami nagsisi.
Female version ng Robocop set in futuristic Japan.
Hindi ganun ka-convoluted ‘yung plot at masusundan mo ‘yung kuwento kahit na inaantok ka pa. Hindi nakaka-stretch ng brain cells yung storyline niya, di tulad ng ibang futuristic action na sasagarin ka sa never-heard scientific terms at mai-information overload ka.
After ni Angelina Jolie sa SALT, si Scarlet Johansson na ang paborito kong female protagonist ng action movie. Ang bangis niya dito! Kahit walang bra at panty, kakabugin niya si Kate Beckinsale sa Underworld pagdating sa bakbakan.
Andaming magagandang popcorn movies ngayong taon na ito ha. Isama niyo na rin sa listahan ‘tong Ghost In The Shell.
Bagay daw kay Thea Tolentino ang Pinoy remake nito at ang gaganap sa papel ni Juliette Binoche ay si Maila Gumila, sabi ni Jelai. :)
#Sabeh
Kung disappointed ako sa live action adaptation ng Cinderella last year, bumawi naman this year ang Disney.
Ang ganda ng Beauty And The Beast!
Kung paano ko siya na-appreciate nang mapanood ko 'yung animated version niya nung bata ako, e ganun din sa live action animated version niya. Literal, binuhay niya ang cartoons. Very faithful siya sa original.
Perfect si Emma Watson as Belle!
Excited na ako for A Little Mermaid.
JGH from watching Care Divas musical stage play (2017 re-run) at PETA Theater.
Kung ang mga babae ay may Enerva energy drink to boost their energy, ang mga beki ay kinakalangang mapanood ang Care Divas para magsilbing booster ng lumalamlam nilang beki energy level. Para kang lumaklak ng isang kilong marijuana sa sobrang kaligayahan after watching this.
Entertainment. Check!
Performance. Check!
Comedy. Loads of them. Super Check!
Drama. Check!
Music. Check!
Costume design. Bonggacious!
Sum it all, at meron kang one MAGICAL experience!
Mas havey pa ‘to sa Adventures of Priscilla: Queen of the Desert ng milya-milya.
Bagong mga beki punchlines na di niyo pa naririnig. Lahat puro havey, hindi siya tipikal na stand comedy sketch, may social relevance at may puso! Not a single moment na mabo-bore kayo.
At dahil super satisfied ako sa napanood ko, nakipagsiksikan talaga ako sa mga tao kesehodang iika-ika ako makapagpa-picture lang sa mga cast nito.
Mga beks, habulin niyo ‘tong re-run ng Care Divas sa PETA para mag-level-up ang beki levels niyo.
Baklang-bakla siya!
Nakikita ko, in the near future, magkakaroon ito ng movie adaptation.
#SuperEnjoy
JGH from watching “Kong: Skull Island”. Taena, ang lupit ng movie.
Fascinated ako sa mga pelikulang may unggoy. Gawa siguro ng ipinanganak ako sa Year of The Monkey kaya malapit sila sa puso ko. Like Planet of The Apes series, Congo, King Kong, etc.
Bumalik ‘yung memory ko nung napanood ko ‘yung Jurassic Park noong 1993 sa sinehan, kung kailan ako ay trese anyos pa lamang at virgin pa sa malulupit na CGI at visual effects kaya bewildered ako sa na-witness ko sa big screen. Ganung feels.
Ang astig ng wrestling match dito ng higanteng unggoy at giant lizard. Rumble talaga. Si King Kong e headbanger dito!
Pinalamon niya ng alikabok ang Jurassic Park, Godzilla at lahat ng previous King Kong movies.
Go watch it with your teenager kids at promise hindi nila malilimutan ‘yung movie experience. Mas lalo na siguro sa 3D, 4D or IMAX, mas maa-appreciate niyo pa lalo.
Kung naghahanap kayo ng popcorn movie ngayong 2017, ito ‘yun! Super sulit ang bayad.
Mas maganda pa siya sa “Hiram Na Mukha” ni Nanette Medved.
Napalampas ko ang “The Space Between Us” at “Fifty Shades Darker” sa sinehan. Pero itong nasa watchlist ko din this 2017 na “The Arrival” e hindi ko talaga palalampasin kasi Ancient Astronaut’s Theory believer ako at sobrang fascinated sa mga UFO’s. Bentang-benta sa akin ‘yung premise nito na first contact ng tao sa aliens.
Kaya habang pinapanood ko ito sa sinehan e ini-imagine kong ako si Amy Adams na nagde-decipher ng mga codes ng mga aliens.
Hindi si Amy Adams ang bida ng “The Arrival” kundi ang screenwriter nito. Napakasimple lang ng story pero ‘yung structure ng pagkakalahad ng kuwento, ang lupit!
Para siyang sinulat ni M. Night Shyamalan tapos kay Christopher Nolan pinadiriheng pelikula. Ganung level!
Sina-suggest ko ito sa lahat ng kakilala kong writers. Go watch it! Kapag gusto niyong makanood ng kakaibang putahe. Para kayong nakanood ng textbook ng bagong structure sa paggawa ng kuwento.
Intelligent writing.
5 stars!
Potah. Naiyak ako sa La La Land. (Spoiler Alert).
Hindi ito para sa mga naniniwala sa forever.
Para kang pumasok sa isang relasyon, pina-in love ka ng todo tapos ang ending, di kayo nagkatuluyan.
Another 'one great love' movie.
#AngLungkot #Lupasay #WasakAngPuso
Kauuwi lang from watching The Super Parental Guidance in Trinoma. Nyeta, dumating ako dun ng alas-kuwatro ng hapon kasi dun kami magkikita ng friend ko, sabay kaming manood ng 6:40 screening. Kaso wala pa dun ‘yung friend ko, so pumunta ako sa Cinema Level para bumili na ng ticket. Ang sumalubong sa akin e isang tipak ng mga tao na akala mo e premier night. So hinanap ko ‘yung dulo ng pila nang biglang nagsigawan, nagtakbuhan ‘yung mga tao, akala ko magkaka-stampede. Si Vice Ganda dumaan at napapaligiran ng mga security! Manonood pala ng 4 pm screening ng pelikula niya. Nakita ko din si Negi at marami ang nagpapicture sa kanya.
Mahal si Vice ng mga tao. Hindi lang ng mga beki, kundi pati ng mga bata, matanda. Pati madre nga nagkukumayog na masilayan siya sa tumpok ng mga tao.
Tapos bumalik ako dun sa pila, ang hahaba ng lane, lahat sila ‘yung Vice Ganda movie ang panonoorin, narinig ko. Ang gulu-gulo ng pila. Ang bagal ng mga takilyera. Imagine, isa’t kalahating oras na ako dun sa pila nang marating ko ‘yung ticket seller. The last time na naranasan ko ‘yun e sa pelikula ni Maricel Soriano nung late 80’s pa.
At nang makaharap ko ang ticket seller, sinabi sa aking sarado na raw ang dalawang screening ng movie at ang next na available na e 9:10 pm. At take note, 280 pesos ang presyo ng ticket nila. 3D ba ito?
Napaisip tuloy ako, HINDI kailangan ni Vice Ganda ang MMFF para kumita ang pelikula. Kailangan siya ng MMFF para kumita ito.
Sa dala ng pagtitiis ko sa pila, sabi ng nagdidiliryo kong binti, “Gow! Push mo na ‘yan! Nandito ka na e bibitiw ka pa ba?”
Huwag kayong manonood sa Trinoma! Hindi maayos ang pila at napakabagal pa ng ticket system, mas mahal pa siya compare sa ibang sinehan.
So after kong makabili ng ticket for 9:10 pm screening, naghintay ako sa friend ko sa garden sa labas ng cinema level. At nang dumating siya, nag-early dinner muna kami sa Sbarro bago kami tumingin-tingin sa loob ng Landmark department store at nag-coffee sa Starbucks sa garden to kill time.
Nang magna-9pm na saka kami pumunta sa sinehan. Full house!
At nakita pa namin ‘yung madre sa moviegoers. Si Valak e faney din ni Vice Ganda!
Ito ang take ko sa movie. No spoiler alert needed kasi hindi ko naman kelangang ikuwento ‘yung plot ng movie kasi mababaw lang siya. Kahit si Aling Tasing o si Mang Kanor pa ang manood niyan e maiintindihan nila ang kuwento. Hindi na kailangang paganahin ang brain cells niyo.
Hindi siya kasingganda ng Girl, Boy, Bakla, Tomboy (my ultimate fave Vice Ganda film) pero mas funny siya kesa sa Beauty and The Bestie. Tawang-tawa ako sa ilang mga eksena. As in, sumakit ang tiyan at panga ko sa katatawa level.
Tuwang-tuwa ding lumabas ‘yung mga chikiting.
Kudos to the three writers na gumawa ng script. Hindi man pang-intelihenteng tao ‘yung humor ng movie e naaliw niyo naman ang napakaraming tao. In writing, mas mahirap magpatawa kesa sa magpaiyak.
Sa mga pa-intellectual diyan, self-proclamed film critics, na umaalipusta sa kababawan ng mainstream comedies, watch this movie. Tutal china-challenge niyo ang mga mabababaw na tao na nakaka-appreciate ng bakyang komedya na manood ng intelligent indie movies, challenge sa inyo na hindi naman masakyan ang humor ng pelikulang ito. At kapag napatawa kayo sa kahit isa man lang sa eksena dito, puwes kayo na ang may problema.
To all of you, Vice Ganda faney or not, if you want a good laugh, go watch The Super Parental Guidance. Sulit ang ibabayad niyo. Promise. Nakakatanggal ng stress. Anlakas maka-good vibes!
Hindi ako nagka-interes na panoorin ‘yung The Unmarried Wife kasi base sa trailer niya, walang bago akong nakita. At saka, feeling ko, hindi nito mapapantayan ang ultimate favorite kong kabet-movie, ang No Other Woman.
Pero dala ng pang-eengganyo ng isang kaibigan na panoorin ko kaya kanina e pinanood ko na.
At nagustuhan ko siya. Mas maganda ‘yung movie kesa sa trailer. Mukhang hindi inilabas ng Star Cinema sa trailer ang lahat ng malulutong na dialogue at mga supporting characters kasi giveaway na rin ‘yon sa takbo ng kuwento.
(SPOILER ALERT)
Para siyang pelikula ni Maricel Soriano or ni Zsa Zsa Padilla o ni Maricel Laxa noon sa Regal Films. Yung mga melodrama noong 80s at 90s na sa pagrolyo ng ending credits e patutunugin ‘yung tagalog theme song ng movie. Ganung vibe!
Pinakapaborito ko ito sa lahat ng pelikula ni Angelica Panganiban. Siya ‘yung tipo ng babae na sa isang sulimpat lang niya, e makikita mong may binabalak o pinaplano pa rin siyang hindi maganda laban sa’yo. Restraint acting ang pinakita niya dito. Yung tipong mararamdaman mo sa buong pelikula ‘yung kinikimkim niyang sama ng loob. Si Maricel Soriano lang noon ang nakikita kong artistang kaya ‘yung ganoong atake. Yung tipong kung makatingin ay hindi padadaig kahit kanino.
Kumbaga, kilay pa lang niya e nagsasabi na ng “Hindi kita mapapatawad.” kaya hindi mo mabibitawan ang mga eksena niya.
Tamang-tama ang timpla ng buong pelikula. Hindi kulang. Hindi sobra.
Malulutong na dialogue. Check!
Sampalan. Check!
Flooring (‘yung subtle na paglulupasay ni Angelica sa floor habang humahagulgol). Check!
Basagan ng gamit (dalawang beses na nagbasag ng bote si Angelica sa buong pelikula). Check!
Iyakan. Check!
Confrontation scenes (pero hindi nagsampalan, nagpalitan lang ng maanghang na kudaan). Check!
Bagong interpretasyon ng infidelity movie. Check!
Binaligtad ng writer ‘yung sitwasyon: What if sa half ng movie e ‘yung legal wife e maging kabit sa relasyon ng iba? Makakarelate ba siya sa pakiramdam ng mga naging kabit ng asawa niya? Paano niya haharapin ang scenario?
At ang pinakanagustuhan ko sa story e ‘yung eksenang pagka-kapatawaran between Angelica and Denise Laurel at between Angelica and Dingdong sa ending.
At least, may remorse!
Kasi ayan naman ang dahilan kaya nagkakaroon ng broken family e, matataas na pride sa panig ng mga babae. Once nahuli na nilang nangbabae ang mga asawa nila, kesehodang maglumuhod pa si lalaki sa paghingi ng sorry, hindi nila binibigyan ng second chance.
At dahil ‘yan sa taas ng pride.
Kaya kahit kailan ay hindi nalaos ang infidelity movies dahil sa dami ng babaeng nakakarelate sa story, ‘yung mga babaeng ang tataas ng pride.
At ‘yun ang itinuturo ng pelikulang ito, ang babaan ang pride alang-alang sa anak, sa relasyon at sa pamilya.
Yung iba kasing babae d’yan, mahuli lang ng isang beses ‘yung karelasyon nila na nambabae, hindi lang keps ang sinasarado, e pati isip at puso, kinakandado. Wala sa bokabularyo ang salitang “kapatawaran”. Adulterer deserves second chances. Kung mahal mo pa, bigyan mo ng pagkakataon na bumawi at magbago.
Kaya sa mga babae diyan na nakaranas na ng pangangaliwa ng asawa, para sa inyo ito. Makakarelate kayo dito. Habulin niyo sa sinehan bukas, mukhang magse-second week ito sa dami ng nanood na mga madir kanina kasama ang kanilang mga asawa.
Para sa mga becoming “ahas” or ‘yung mga napipintong homewrecker, watch niyo na rin ‘to at (medyo pahaging lang) parang nanood kayo ng film version ng manual na “How Not To Be A Bes”.
At para rin ito sa mga lalaki diyang nangaliwa ng asawa. Tuturuan kayo ni Dingdong Dantes dito kung paano ma-win back para mapatawad ng inyong legal wife.
Iyon ay sa pamamagitan ng salitang 'effort'.
#TheUnmarriedWife
Year 1990 nang manalo si Lea Salonga ng Olivier at Tony awards para sa Miss Saigon. Big deal ito para sa ating mga Pinoy na pride-hungry. At isa itong international recognition sa galing ng isang pinoy sa larangan ng performance arts. 10 years old pa lamang ako noon at nasa elementary so wala akong pake sa ganyang awards-awards. Kiber. Hindi ko pa ma-appreciate ang musical stage plays or ang teatro. Mas inaabangan ko pa ang mananalo sa Oscars! I prefer movies over theater.
Hanggang sa years after e nakabili ako ng DVD ng performance movie ng Cats The Musical at Rent sa bangketa. Nagustuhan ko ito. At naghagilap ako ng performance movie rin ng Miss Saigon. Gusto kong malaman kung gaano ba kagaling si Lea Salonga dun kaya siya nanalo. Kaso wala pa daw silang copy nun. Kaya nagtiyaga na lang akong panuorin sa Youtube ‘yung mga video clips ng segments ng Miss Saigon. Paputul-putol lang ang mga recorded clips show sa Youtube, hindi ko pa rin makuha ang kuwento ng buo.
Hanggang sa nagkaroon nga ng Philippine staging ang Miss Saigon some years back with Lea reprising her role as Kim. Siyempre na-excite ako noon until nalaman ko ang presyo ng ticket. Ang mahal, libo! Hindi keri ng lola mo. So never akong nakanood ng kahit isa man lang na live performance nito dito sa Pinas.
So dumating ang 2016 at nabalitaan kong ipalalabas daw ang 25th Anniversary Performance sa piling sinehan sa Metro Manila. At very affordable ang ticket price! Kaya di ko ito pinalampas pa. Kanina ay nanood ako sa SM Megamall with a friend.
Tama ang hype simula nung pagkabata ko. Napakaganda pala nitong musical stage play na ito! Tragic love story siya na punumpuno ng emosyon, nagsusumabog sa tensiyon. Ngayon lang ulit ako nanood sa sinehan na bigla na lang tumulo ang luha ko after ng palabas. Much more siguro kung live staging pa ‘yung napanood ko.
Napakasuwerte ng mga nakanood ng Miss Saigon noong si Lea Salonga pa ang gumaganap na Kim. Nakakainggit kayo!
Kahit hindi na siya ang bagong Kim ay siya pa rin ang nai-imagine kong gumaganap dito.
Pinakapaborito kong eksena e ‘yung flashbacks ng paghihiwalay nina Kim at ni Chris. Ito ‘yung dumating ‘yung helicopter para kunin ‘yung mga sundalo at umandar palayo, leaving Kim behind. Winner!
Nadagdagan na naman ang bucket list ko.
Kailangan kong makanood sa Broadway or sa West End ng re-staging ng Miss Saigon! Kailangan ko itong ma-experience sa buhay ko!
#TheHeatIsOnInSaigon
Simula nang patayin ni Negan si Glenn Rhee sa The Walking Dead, parang pumusyaw ang mundo ko. Sobra akong na-down. Kaya ang ginawa ko, nag-download ako ng sandamakmak na gay films tapos pinanood ko ulit ang mga pelikulang nagpatawa sa akin like Priscilla Queen of the Desert, The Birdcage at Mrs. Doubtfire para manumbalik ang galak sa puso ko. Pero ganun pa rin ang level of sadness ko, lugmok pa rin.
I tried to watch a horror movie three days ago (OUIJA) para mapagtakpan sana ng takot ang kalungkutan ko pero nadagdagan pa ito ng disappointment kasi para lang akong nanood ng episode ng Oka Tokat. Hindi man lang ako natakot sa movie na ‘yun.
So sabi ko baka superhero movie ang magpapalipad pataas ng self-esteem ko kaya pinanood ko ang Doctor Strange nung isang araw. Pero naalog ang utak ko. Anlakas maka-Inception mashed-up with The Matrix! Nagpanic ang brain cells ko sa pag-iintindi ng plot/story.
Kaya sabi ko baka itong fantasy movie na A Monster Calls ang magpapawala ng nalulumbay kong puso. Punyeta, namatayan ng ina ‘yung bida sa ending. Napaiyak ako sa lungkot ng pelikula. Nadagdagan ang level of anxiety ko sa film na ‘yun.
So naisip ko, ano kayang pelikula ang magpapataob sa depression ko? Sana dumating na bago akong tuluyang mabaliw.
Buti na lang, nang lumabas ako kaninang tanghali ng bahay para kumain ng lunch e nakita ko ang dalawa kong pinsan na balikbayan at nag-invite manood ng sine. Dahil never akong tumanggi sa panonood ng pelikula, sumama ako.
Sa Bonifacio High Street kami pumunta para ma-experience daw nila ang 4DX. Wala ang pelikulang Max Steel doon na gustong mapanood ng pinsan ko kaya Trolls ang pinili namin, gawa ng napanood ko na rin ‘yung Doctor Strange at A Monster Calls na palabas din duon.
Super nag-enjoy ako sa panonood!
Natawa ako at nakisabay sa mga cover ng songs sa musical animated film na ito lalung-lalo na ‘yung kinanta ng mga bida ‘yung Sound of Silence at True Colors! Tawang-tawa ako dun sa mala-Bakekang na character na may Cinderella twist, si Bridget.
Next to Frozen, ito ang pinakanagustuhan kong animated musical.
Imagine, after naming manood, nang papunta ako sa CR para jumingle e nadatnan ko yung takilyera ng sinehan na sumasayaw na mala-Beyonce , sinasabayan ‘yung song sa closing credit ng movie. Natigilan lang nung nakita ako. At nang pumasok naman ako sa CR e nagkakantahan ‘yung mga bata sa loob habang umiihi. Nag-enjoy ang mga moviegoers!
Tungkol ang story ng movie sa mga Trolls, na tumatakas sa mga Bergens, na ang trato sa kanila ay mga pagkain, kinakain sila para maging happy. Sa buhay ko, hindi ko na kailangang kumain ng Trolls, kailangan ko lang pala silang mapanood para masiyahan. Napaka entertaining niya!
Highly-recommended ito sa mga magulang na gustong ma-enjoy di lang ng mga anak nila ang pinanood na movie kundi pati nila mismo.
Para akong nainjectionan ng Extra Joss accentuated with ecstasy after ko ‘tong mapanood.
Imagine, itong mga sarat ang ilong na Trolls lang ang magpapanumbalik ng galak sa puso ko.
