READY PLAYER ONE

Just got home from watching READY PLAYER ONE.

What an awesome movie!

After ng walang kalatuy-latoy at forgettable na 2016 film na THE BFG (Big Friendly Giant) ni Steven Spielberg, nagbalik ulit ang magic niya sa pelikula. Hindi pa rin nawawala ang husay niya bilang filmmaker sa pambubuhay ng imahinasyon ng mga moviegoers since ET. Nagpahinga lang siya. At muling nambulaga.

Ang kuwento nito na set sa dystopian future, tungkol sa isang binatang player ng worldwide virtual reality game na susundan niyo sa pag-discover ng tatlong susi upang makuha ang Easter Egg ng game upang manalo sa contest. Ang premyo? Total control of the game at ang fortune na iniwan ng game creator nito. Sa journey niya, makikilala niya ang limang players, magiging bagong kaibigan at ang isa sa mga iyon, pag-ibig. Ngunit hindi biro ang daan upang makamit nila ‘yun. Ang makakalaban lang naman nila ay isang malaking kumpanya na nagnanais na kontrolin ang game upang pagkakitaan pa ito ng husto.  

Napakaliwanag ng visual description ng OASIS dito, ‘yung virtual reality game. Talagang mapi-feel mo bilang moviegoer na nasa loob ka ng laro at ikaw ay isa sa mga players nito. Ang CGI nito ay maihahalintulad sa graphics ng Final Fantasy video game. Hindi mo namamalayan na CGI lang pala ang pinanonood mo kasi ipapasok ka ng pelikulang ito sa virtual reality world. Imagine yourself, na nasa loob ka ng Final Fantasy game. Ganun ka-vivid.

Ito ang hindi napuntahan ng pelikulang NERVE, kung saan nagkulang sila ng malinaw na visual description ng game sa pelikula. Hindi ko naramdaman ‘yung laro o ‘yung pelikula mismo.

Ma-aappreciate din ito, hindi lang ng mga video gamers, kundi ng mga bata. Gawa ng may touch din ito ng GOONIES, ‘yung aspeto ng friendship na may iisang goal at sabay-sabay nilang dini-discover kung paano ito maa-achieve.

Kung naghahanap ka ng action/adventure movie, watch this. It’s better than TRON, MINORITY REPORT and THE MATRIX. Nilusaw niya ang lahat ng virtual reality-themed movies.

Mas nagustuhan ko nga ito sa BLADE RUNNER 2049. Mas naintindihan ko ito while watching kasi madali lang sundan ang storyline.  

Kung fan ka ng BLACK MIRROR, super havey sa’yo ang pelikulang ito. Siguro nga, kung nagpapahanap lang noon ng concept para sa BLACK MIRROR movie version at nai-submit ‘tong script ng READY PLAYER ONE, mukhang ito ang maaaprubahan at maipo-produced.    

At kung faney ka rin ni Stephen King, naku, para sa’yo ito. May significant reference sa THE SHINING ‘yung pelikula.

Hindi masasayang ang effort niyo na dayuin sa sinehan o gastusang panoorin ito sa big screen. A spectacular movie-viewing experience.

For full satisfaction, watch it on IMAX, 3D or 4DX.

Pero kung hindi ka fan ng kahit na anong video games sa buong buhay mo, siguradong waley ito sa’yo. Magpa-precious ka at dedmahin mo ‘tong pelikulang ito. Kasi panigurado, hindi ka makaka-relate at hindi mo siya maa-appreciate.  

A GHOST STORY

Last January, sa unang Creative meeting/brainstorming ng Maynila, sinuggest itong movie na ‘to na panoorin ng aming direktor na si Direk Phil Noble.

Tapos, kinuwento niya ang summary. Na hindi ko nasundan.

Oo, medyo may pagkaganun talaga ako, aaminin ko, hindi ko nasundan ang excited niyang pagkukuwento sa gitna ng brainstorming/pitching namin. Gusto ko, sa isang bagay lang ako naka-focus. Kaya nga I hate complications: kumplikadong mga kaibigan, kumplikadong trabaho, kumplikadong isyu, kumplikadong events. Mas payak, mas gusto ko. Ayoko ng maraming burloloy. Mabilis akong ma-stress sa ganun. Convoluted na nga ang mga ka-bullshit-an sa utak ko, sasabayan pa ng ka-echosan?  

Sa madaling salita, isa akong malaking CHAR.

Tulad nitong iba-blog kong movie review. Ang dami ko pang pasakalye bago ko simulan.

Yun na nga, di ko nga nasundan ‘yung kinukuwento ni Direk Phil. Pero siyempre, out of respect kay Direk at sa animated niyang pagkukuwento, kunwari bewildered ako sa sinabi niya. Amazed na amazed. Yung tipong hitsura ng isang bata na kinuwentuhan na totoo ang mga higante at nuno sa punso. Ganyan.

May-I-sabi ako ng “ida-download ko nga ‘yan, Direk, sa torrents. Ano pong title?”.

“A Ghost Story. Maganda siya.”

So, ‘yung title lang ‘yung naalala ko.

Fast forward ng two months. Nito lang March, sa meet-up ng Stephen King Philippines FB group members kung saan ako kabilang, sa gitna ng discussion doon, na-brought up ng isang co-member ng Book Club namin ‘yung isang magandang movie diumano. Ang title? A Ghost Story.

So, dalawa na ang nag-rekumenda sa pelikula. Mukhang may ibubuga. Dalawa na kasi ang nangampanya e.

I downloaded it online and watched it kagabi lang.

At ito ang kauna-unahan kong pelikula na napanood this year na nang mag-roll ang end credits e napapalakpak ako ng tatlong minuto mag-isa sa bahay. Non-stop. Walang keme.

Ang ganda!

Basically, ito ang premise: Mag-asawang naninirahan sa isang bungalow. Si mister, isang struggling musician, naaksidente, namatay. Naging multo (hitsura niya e ‘yung nasa poster) at nagmistula siyang ligaw na kaluluwa at naging bantay sa buhay ng asawa niya. Hanggang sa lumipat na ng bahay si misis at nakapagmove on na. Naiwan pa rin ang multo ni mister sa bahay. Nga-nga.

Ganun kasimple.

Payak na setting, characters, kuwento. Very minimalist.

Tingin ko nga, nasa 50 sequences lang ‘tong movie na ‘to e. Kakayaning patakbuhing short film sa editing. Kaso ang bawat babad na eksena e mahalaga para sa pag-set ng malungkot na mood ng kuwento. Yung tipong nanamnamin mo ‘yung bawat segundo ng eksena tulad ng pagkain ng pie ni misis na halos ubusin niya sa isang OA sa kababaran na eksena (Lav Diaz levels) in order for the moviegoers to absorb her solitude.

Damang-dama ko ang pangungulila ni Rooney Mara, ‘yung gumanap na misis dito.

Bukod sa babaran sa Downy’ng eskena, bihira din ang eksenang may dialogue. Comatose movie to the fullest talaga.

Mayroon siyang mood ng 2014 Austrian film na Goodnight, Mommy. May touch siya ng The Others. At may texture siya ng Stoker…

Na nanghiram ng element sa Ghost ni Demi Moore at Casper ni Cristina Ricci. Yung sa anggulo lang na multo na naiwan dito sa lupa, gagah!

Pero nilampaso niya sa ganda ‘yang mga pelikulang ‘yan. As in, nilamon ng kurtinang multo sa ganda ‘yang mga nabanggit ko.

Mukhang take or interpretation ito ng writer/director nitong si David Lowery (oo, tatandaan ko talaga itong name na ‘to at aabangan ko ang mga susunod niyang pelikula) kung gaano kalungkot and at the same time, ka-eerie ang mamatayan ng minamahal. Kung tatanungin mo ako kung tungkol saan ang handle ng movie? Para sa akin, undying love.

Epektibo niyang nailahad ang mensaheng ito. To justify the title, it’s a horror story rin kasi masasaksihan mo ang pagmove on ng taong iniwanan mo dito sa lupa, kung paano ka nakalimutan nito at kung paano ka bibitaw sa pag-ibig na ibinigay mo sa taong ito? Yun ang nakakakilabot.

Kung sa pelikulang Amour, pagkatapos mong panoorin, matatakot kang tumanda.

Dito sa pelikulang ito, matatakot kang mamatay at iwanan mag-isa ang taong mahal mo. Ganung realization ang iniwan sa akin ng pelikulang ito.

Sa sobrang pagka-gloomy ng pelikula, parang ang agang dumating ng biyernes santo sa akin.

Kung bet mo ang isang malungkot na pelikula or ‘yung nakakatamad dahil ‘walang gawa pero may pusong pelikula’, havs na havs sa’yo ito. Napaka-surreal. Visceral.

Pero kung mahilig ka sa adventure, action, kilig-kiligan love stories, sampalan drama, hindi ito para sa’yo. Maka-karate mo sa inis ang TV niyo. Kasi walang ganap. Tutulugan mo ito. Promise.

Pero para sa akin, ito ang Best Picture ko of 2017. Na-snubbed ito ng Oscars! Mas deserving ito kesa sa Get Out! Milya-milya ang layo.

FIVE STARS!   

RED SPARROW

Mas magulo pa sa bulbul ni Goldilocks ang plotline ng RED SPARROW.

Siguro nang komisyunin ‘yung writer nito para isulat ang script, ang main intention ng producer e “Lituhin ang audience. Yung tipong mapapatili sila sa inis at pagsisisihan nilang pinanood nila ‘yung pelikula natin. Sayangin ang oras ng moviegoers.”

At successful sila.

Taena, for the longest time, ngayon lang ulit ako naligaw sa panonood ng movie. Yung tipong sa kalagitnaan ng panonood e mapapatingin ka sa katabi mo at mapapatanong ng, “Saan na tayo?”.

Hindi ko nasundan ang character at ang kuwento mismo!

Hindi ko maintindihan kung ano ang layunin ng femme fatale character ni Jennifer Lawrence sa movie. Hindi ko alam kung ano ang pinaglalaban niya. Dagdag irritation pa dito ang fake Russian accent niya.

Parang gusto ko siyang ituro sa screen at sigawan ng “Ang labo mo, mare!”.

Para siyang si Georgia ng Ika-6 Na Utos na iwi-wish mong sana e mamatay na lang ‘yung character para matapos na kaagad ‘yung istorya.

Sa nakakalitong plotline pa nito, nag-introduced ang writer ng napakaraming characters NA sa kalagitnaan ng pelikula e biglang mamamatay, me-murder-in o maaaksidente na mala-Final Destination. Yes may cameo appearance dito ang rumaragasang sasakyan na ‘di mo alam kung saan nanggaling!

Hindi ko rin maintindihan kung espionage ba ito or erotic thriller na sume-semi torture porn. Nalito na rin ang writer kung ano ang lulutuin niyang putahe e.     

May katipo itong pelikula noon e. Yung 1999 film ni Ashley Judd na EYE OF THE BEHOLDER. Parehong semi-erotic thriller na merong femme fatale lead. Pareho rin silang nakalilito. Pero ang kaibahan nito sa RED SPARROW, ‘yun e nasundan ko at nagustuhan ko. Itong PULANG MAYA e hindi.

Ang tanging na-appreciate ko lang dito e ‘yung treatment ng scripting, kung saan sa simula ng story e nagpresent sila ng dalawang characters ng halos sabay. Tapos, susundan mo ang magkaibang kuwento nila hanggang sa magtagpo na sila. Yun lang.    

Pero over-all, nakaka-stress ang pelikulang ito. Ang pinakahihintayin mo na lang e kung kelan lalabas ang end credits. At mapapapalakpak ka talaga sa tuwa. Mapapasabi kang “Sa wakas, makakauwi na ako.”

Sana e inulit ko na lang ‘yung Tomb Raider. Mas natuwa pa siguro ako.

Watch it, kung gusto mong makita ang pa-boobs at guhit ng puwet ni Jennifer Lawrence. O kung naghahanap ka ng sakit ng ulo, pag-aksayahan mo itong panoorin.

Ihanda ang sarili sa paglipad ng 260 pesos mo.

TOMB RAIDER

Ganap na ganap ang Tomb Raider!

Kasing ganda siya ng Wonder Woman!

Mga baks, watch na at siguradong mapapatahi kayo ng costume ni Alicia Vikander at mapapaakyat kayo ng rock formations sa bundok para magpictorial sa tuwa!

Lalabas ka ng sinehan at papalitan mo ng Lara Croft ang pangalan mo sa Facebook sa ganda!

LOST (TV SERIES)

Para sa akin, itong LOST ang pinakamagandang American TV series na naiproduced sa kasaysayan ng TV. Hindi man lang nakapantay ang The Walking Dead at Game Of Thrones sa ganda nito. Pinagsama-samang mystery, sci-fi, fantasy, paranormal, love story, family drama. Ayan siya. Nag-blend lahat ‘yan sa iisang TV series sa loob ng anim na seasons kung saan tumakbo ang kuwento sa mga survivors ng plane crash sa isang isolated island at kung paano nila hinarap ang hiwagang nakapaloob sa islang ‘yun.

Bawat episode, hitik na hitik sa drama, action at ‘nakakaangat ng puwet’ na cliffhanger. Walang tapon. Bawat episode, pinag-isipang mabuti ang story, mabusisi ang pagkakagawa, ginastusan. Parang pelikula.

Magkahalong visceral at cerebral ang timpla nito. Bihira mo lang mapapanood ang ganung klaseng TV series sa buhay mo. Yung tipong paiikuitin niya ng 360 degrees ‘yung utak mo sa pag-iisip habang nilalaro niya ang damdamin mo dahil sa kaganapan/sitwasyon na kinakaharap ng mga characters sa kuwento.

Oo, ganun siya kaganda.

Yung para mas maintindihan ko ang bawat episodes e binabasa ko pa online ‘yung episode recaps nito. Kasi sobrang convoluted ng storyline niya.  

Yung bilang severe fan, nangarap/naghahanap pa ako dati ng kahit na anong merchandise (coffee mugs, T-shirts, stickers, magazines) na konektado sa series.  

Lahat ng characters, mamahalin mo talaga.

Kaya nga nang mapanood ko ang finale nito, tumulo ang luha ko sa pagroll ng end credits. Aside sa pinag-isip niya ako kung ano ang meaning ng ending (kasi iba’t ibang interpretations ang puwede mong makuha dito), sobra akong nalungkot. Parang part of me e nabawasan. Yung feeling na parang naghiwalay kayo ng mahal mo sa buhay na hinatid mo sa airport. Ganun kabigat sa dibdib ang separation anxiety na naramdaman ko nang mag-roll ang end credits.

Minahal ko talaga ‘tong series na ‘to.

I hope magkaroon ng movie version nito sa future.

Tapos si Lav Diaz ang magdirek para 12-hour ang running time niya. Kukulangin ang tatlong oras sa dami ng detalyeng nakapaloob sa kuwento.

Isa dapat sa cast si Mocha Uson. Tama, siya ‘yung gaganap dun sa role ng Korean girl.

Para mas makurta lahat ng utak ng audience.

At sa Naga ang Philippine Premiere.

Ay mali, sa Albay pala.