THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING MISSOURI

Tinatamad ako sa mga Oscar nominated films this year. Walang pelikula ang naka-caught ng interest ko.

Tapos, na-disappoint pa ako sa unang Oscar movie na pinanood ko lately, The Shape of Water. Kaya huminto muna ako sa pagma-marathon.

Pero sa pangungulit ng mga kaibigan ko, pinagbigyan ko sila na panoorin ‘tong THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING MISSOURI. Nung una, tinatamad akong panoorin ‘to. Title pa lang e nakakatamad na, di ba? Parang kapanahunan ni MARUJA ‘yung kuwento.

Glad I did.

Sobrang nagustuhan ko siya.

Kuwento ito ng isang nanay na nagpa-paskil ng tatlong billboards sa lugar nila (kung saan tinananong niya ang development ng kaso) upang kuwestiyunin ang bagal ng hustisya sa pagkamatay ng anak niyang ni-rape at pinatay seven months ago. Na-insulto ang kapulisan. Nagalit ang mga residente. Umandar ang mga tao. Battle between Nanay na may bayag laban sa mga kupal na alagad ng batas.  At dun umikot ang istorya.

Napakasimpleng premise pero unique ang ginamit na paglalahad ng kuwento. Gustung-gusto ko ‘yung pagkakagamit ng device dito ng billboards. Analogy ito ng isang criminal case na nakatakdang mapabayaan at tuluyang maluma ng panahon.

Perfect si Frances McDormand sa role na feisty mother na naghahanap ng hustisya sa pagkamatay ng anak. Yung ugat sa noo niya kapag nagde-deliver ng maanghang na dialogue, ‘yung matalim niyang tingin sa mga tumituligsa ng desisyon niyang pagpapa-paskil ng mga billboards (na tila sinasabi ng mga mata niyang ‘Ano’ng ka-shit-an ‘yang pinagsasabi niyo?”.

Ramdam na ramdam ko siya.

Parang naalala ko si Sissy Spacek sa IN THE BEDROOM. Yung kahit hindi over-acting, tagos na tagos sa’yo ang pagkadisappoint sa mabagal na progreso ng rape-slay case ng anak niya. Napakahusay.

Yung character niya e di mo mawari kung sisimpatyahan mo o tatawanan. Ito ‘yung mga character na kukumprontahin at tatanungin mo ng “Ano ‘yung pinaglalaban mo, teh?”. Tapos bibigyan mo ng malutong na sampal para matauhan.

Pinaka-favorite ko ditong eksena e ‘yung sinupalpal niya ‘yung pari na bumisita sa kanilang bahay at sinita siya sa mga pinaskil niyang mga billboards. At ‘yung binayagan niya ‘yung dalawang estudyante na namato ng inumin sa salamin ng kotse. Tawang-tawa ako dun.

Naisip ko lang, babagay kay Irma Adlawan ‘yung ganitong role.

Wala lang, maisingit ko lang.  

Ganun din si Sam Rockwell. Damang-dama ko ‘yung kakupalan niya. Bumawi siya sa sobrang nakaka-disapoint na THE POLTERGEIST remake, kung saan parang naglaro lang siya sa pelikula. Yung tipong alam na alam mong tinanggap lang niya ‘yung role para magkaroon ng project.

Pero ang bida dito e ‘yung writer. Hindi niya mina-nipulate ‘yung mga characters. Hindi siya umasa sa mga plotlines o inciting incidents. Binigyan niya ito ng mga sariling desisyon. Pinakawalan niya.

Yun ang magic ng pelikula.

Ito ‘yung sinasabi sa creative world na natutunan ko sa brainstorming session namin sa TV5 noon e. Grounded story. Meaning, well-balanced at sensible.

Lahat ng nangyari sa story, may sense. Yung kakapitan mo ‘yung story hindi dahil sa bongga ‘yung mga artista at pasabog ‘yung mga eksena kundi makakarelate ka sa mga characters.

Kahit open-ended siya, buo ang kuwento.

Ganoyn.

Na-moved ako ng pelikulang ito.

Ito ang ARRIVAL, AUGUST: OSAGE COUNTY at AMOUR ko this year. My Oscar Best Picture.  

Sana this time, manalo.   

#Oscars2018

HAPPY DEATH DAY

Katatapos ko lang mapanood ‘tong “HAPPY DEATH DAY”. Umisa pa akong horror movie sa sobrang pagka-disappoint ko sa The Open House.

This time, nagustuhan ko siya. Above average horror movie. 

Refreshing siya. Kakaibang treatment ng horror movie.

Kuwento ‘to ng isang bitchesang sorority member na sa araw ng birthday niya ay pinatay ng isang masked killer. At tila isang sumpa, magigising siya ulit sa mismong araw ng birthday niya para lang sapitin ang kamatayan sa kamay ng masked killer na ‘yun nang paulit-ulit. Unlimited birthday/day of death in one! Hindi titigil ‘yung loop  nun hangga’t di niya nalalaman at napapatay ‘yung masked killer. Sounds fun, ‘di ba?

Ano ang gagawin mo kung sakaling magkaroon ka ng chance na paulit-ulit na mabuhay sa loob ng araw ng birthday mo?

Umi-Inception siya. Ganun ang peg!

Ito ang Groundhog Day ng Slasher Movie! Kakaibang atake sa isang clichéd na formula ng slasher flick.

Horror fans, watch it! Very entertaining siya hanggang dulo kung saan satisfying ang twist. Mari-reveal kung sino ang tunay na killer. Walang harang na pa-open-ended ending. Buo ang kuwento.

May feels siya ng R.L Stine Young Adult Book series na Fear Street, Scream series ni Wes Craven at teen horror movies na sinulat ni Kevin Williamson. Numa-90s horror movie!

Decent horror flick. 

Hindi masasayang ang oras niyo sa panonood.

THE OPEN HOUSE

Katatapos ko lang mapanood ‘tong Netflix movie na The Open House. Napamura ako, hindi sa ganda kundi sa inis.

Sa umpisa hanggang gitna e maganda ‘yung build-up ng tension. Maraming effective na jumpscares. Aakalain mong isang magandang home invasion movie ang mapapanood mo. 
Pero pagdating ng ending, waley. As in, walang kuwento. Walang pay-off. Walang paliwanag ang mga eksena. Walang ganap!

Tinamad ang writer na bigyan ng dahilan kung bakit niya sinulat ang script. O bahala ka na lang mag-isip ng gusto mong ending. Malaya mong dugtungan ang kuwento. Choose Your Own Adventure ang peg ng movie. Ganyan.

“Ganun lang ‘yun?”. Ito ang masasabi mo matapos mag-end ang pelikula.

Yung tipong nagki-crave ka ng masarap na ice cream sa mainit na panahon, tapos pagdating mo sa 7-11 e walang Magnum. O ‘yung parang sa gitna ng kasarapan niyo ng paglalaro ng jackstone, bigla ka na lang iiwanan sa ere ng kalaro mo. Ganun ang feeling once nag-roll na ang end credits.

Minsan, mapapaisip ka na lang “Paano ito na-iproduced ng Netflix?”.

Huwag niyong panoorin. Magsisisi kayo. Masasayang lang ang dalawang oras niyo, sinasabi ko na sa inyo.

Nakaka-disappoint.

Ngayon lang ulit ako nairita ng ganito sa pinanood kong pelikula.

Kung ano ang ikinaganda ng trailer, ‘yun ang ikinapangit ng ending.

Nakakabanas.

THE SHAPE OF WATER

Nakaisa na ako sa Oscar contenders this year, “The Shape Of Water” na idinirehe ng paborito kong Pan’s Labyrinth director na si Guillermo Del Toro.

Kung susumahin mo ang buong pelikula, isang babaeng piping cleaner ay makikilala ang isang syokoy sa  laboratory na pinagtatrabahuan niya, magkakadevelopan sila romantically kaya itatakas niya ang syokoy at hahabulin sila ng mga tao sa laboratory. Basically, love story ito ng Syokoy at babaeng pipi.

I dig romantic fantasy movies. Ultimate favorite ko ang Date With An Angel sa genre na ito at nagustuhan ko rin ang Upside Down at In Time na sume-semi-sci-fi kaya I expected so much sa pelikulang ito. Pero walang iniwang magic sa akin itong movie na ‘to, considering na ito ang may pinakamaraming nominasyon sa Oscars with 13 nominations! Ewan ko ba, pero walang kagat or sipa sa akin ‘yung movie. Hindi rin ako kinilig sa pagmamahalan ng dalawang bida.

Bukod sa isang musical number scene (yes, may song and dance number ang Syokoy at babaeng pipi dito), wala kasing bago dito. Ang kuwento nito ay makailang beses ko nang nabasa sa Engkastasya komiks noong bata ako.

Pero technical aspect-wise, maganda ang cinematography, production design, musical score. Napanindigan nila ang 1960’s setting ng kuwento. Over-all, malinis ang pagkakagawa ng movie.

Mahusay din dito ang mga supporting actors na nagsi-pagganap (Octavia Spencers at ng na-snob sa Oscars na si Michael Shannon, pero ibinigay naman sa isa pang support na si Richard Jenkins ang nod).

Ganunpaman, ang nagustuhan ko sa pelikula ay ang mensahe nitong “Walang pinipiliing anyo ang pag-ibig” at ang “Pag-ibig ay hindi mo masusukat o maipaliliwanag” kaya ang title nitong “The Shape of Water” ay nabigyang hustisya at kahulugan. Naipaliwanag ito ng maayos sa kuwento.    

Yun marahil ang dahilan kung bakit ito nagustuhan ng mga kritiko. The message is clear at naipadama ito sa audience kahit gasgas na ang kuwentong komiks ng pelikula.    

Mas maganda pa rin ang Marina ni Claudine Barretto.